Πήραμε την υπογραφή, προσυπογράψαμε, δυό μέρες πάνω στα έγγραφα χωρίς ανάσα, χωρίς ύπνο, μη γίνει κάποιο μοιραίο λάθος, σφραγίστηκε, κλείστηκε, έφυγε, ύστερα μια κόλαση μέρας και μια σελήνη νύχτας, με ένα καρμπυρατέρ να φταίει και στο υπηρεσιακό ο Καρούζο να κλαίει. Πήραμε τον δρόμο για την επιστροφή, ξέπνοα, στο ενδιάμεσο ήταν και κάποια επέτειος, ύπνος μέχρι τις 18, μετά, μη μνήμη
*χρόνια μετά, ένα παιδάκι γεννήθηκε στις 15, μεγάλωσε πια, σήμερα, ολοδικά του τα χρόνια πολλά*
**15 ήταν Παρασκευή πρωΐ, τα μωβ κρινάκια στο περβάζι, χωρίς όραση χωρίς αφή, με όραση μισή, σήμερα καταλαβαίνω, η μάνα μου πέθανε την επομένη, ήταν 16 και Σάββατο πρωΐ**
***στο τότε, στο κοριτσάκι μας που μεγαλώνει πανέμορφο και χαρούμενο, στη σεπτή μνήμη****
