*η νοσταλγία κάνει κακό στην υγεία, άσχετο, εμείς πίναμε Νουνού εβαπορέ.
Ήσαν κάτι βράδυα του χειμώνα που λέγαμε "βραδυά της όπερας", τότε για βραδυνό είχε τσάι, ζαμπόν με τυρί πάνω σε φρυγανισμένο στην ξυλόσομπα ψωμί και Βλάχας ζαχαρούχο.
Μικρό Ήρωα διαβάζαμε φανατικά, όλα τα μεσημέρια που δεν έπρεπε να τρίζουν σελίδες μεγάλων βιβλίων, "Διάλειμμα για να πιείτε Ταμ-ταμ" στο Ρόξυ, στα μάρμαρα, 1963? στην Πλατεία Κυψέλης. καλοκαίρια και χειμώνες (όταν γινόμασταν για λίγο Αθηναίοι) πάντα το Ρεξ, με την αξεπέραστη κρέμα και τα προφιτερόλ, γωνία με την Πυθίας, ανηφόρα για το μητρικό σπίτι.
στη σάλα του, όταν αφήναμε τον Γιώργο Θαλάσση, τον Σπίθα και την Κατερίνα του, παίζαμε γυαλένιες, καμιά φορά στο πεζοδρόμιο αλλά φώναζε η γιαγιά,
πηγαίναμε πίσω, στην αυλή με το δέντρο
(έχουν ξεχάσει την Αρζεντίνα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, μετά τη σημερινή Νιρβάνα ανηφορίζοντας προς Αμπελόκηπους), στο Ριάλτο, "ένας άντρας-μιά γυναίκα", 1966 και στη Λουζιτάνια, 1968 "η πριγκήπισσα Σίσσυ" με τη Ρόμυ Σνάιντερ*.
Κοιτώντας
τα γυαλικά στην κονσόλα
μπαίνει μια αχτίνα φως
θρυμματίζει ένα
πάω να το πιάσω
χλαπαταγή
ντόμινο η ζωή
όταν άνοιξε το πορτάκι
να σώσω κανένα γυαλάκι
σωρός στη γη
γυρίζω να μαλλώσω το φως
κλειστές οι κουρτίνες
σκοτάδι
στην προγονική καταγωγή
Κρατάω το όνομά μου από κεί
©ΑΡ 2017
*θα είμαστε πάντα Κυψελιώτες*
