αισιοδοξώντας

Τι στο καλό, δεν μας φθάναν οι γελοιωδέστατες εικονικές αντανακλάσεις κυβερνώντων, δεν μας φθάναν οι εικονικές αισιοδοξίες αυτών που τους πληρώνουμε και θα, εσαεί, και μας πληρώνουν 500 €, (προσωπικά, διακαώς θα επιθυμούσα να τους "καρυδώσω" αν τους συναντούσα και δεν διαθέτω πολεμοχαρή ένστικτα, σαφώς σε εκείνους τα 500 € δεν φθάνουν ούτε για φιλοδώρημα) έχουμε και εικονικούς "επαναστάτες" εν έτει 2017. Για επαναστάτες του γλυκού νερού ο λόγος, να σε συλλαμβάνουν και να φωνάζεις "ζήτω η επανάσταση", ποιά επανάσταση, κοπέλλα μου, το 2017, η εικονική στην twisted κεφαλή σου? Είναι και "έξυπνοι" άνθρωποι, τι κρίμα που έχουν χάσει όλες τις μπάλες και τα μπαλόνια.... Αναλογίζομαι πως να περιορίζεις σε ένα κελλί ανθρώπους σαν την Ρούπα και τον Μαζιώτη δεν έχει την παραμικρή ανταπόκριση, μήπως να τους στέλναν σε κοινωνική  εργασία, του στυλ να συντρέχουν όντως ανθρώπους που χρειάζονται ψυχολογική στήριξη?  Καλλίτερα, να δουλεύουν  στα χωράφια και να παράγουν κάτι με τα χέρια τους και τον κόπο σώματος? Το υπέροχο σύστημά μας θα έλεγε όχι διότι και εκεί θα έκαμαν πλύση εγκεφάλου... άβυσσος η κεφαλή των εμβίων... Λίαν σχετικώς πως, ένα παιδάκι που γεννήθηκε, οφείλει να ανατραφεί με τους συγγενείς των ω! τόσο "ευγενών" ""επαναστατών"". Ποτέ δεν φταίνε τα παιδιά, τα παιδιά, είναι πάντα παιδιά, τους οφείλεται το όνειρο κι ένας καλλίτερος κόσμος, απλοελληνιστί, έστω και από εδώ: δώσ' τε το παιδί της Ρούπα και του Μαζιώτη στη γιαγιά και τη θεία του, ΤΩΡΑ, κι αφήστε τις νομικάτζες, εισαγγελείς κλπ, βάζετε ένα υγιές ψυχή τε και σώματι παιδί σε ψυχιατρικό τμήμα νοσοκομείου και το φρουρείτε μην και το σκάσει, εκδικείστε ένα παιδάκι για τις πράξεις των γονιών του; στο κάτω-κάτω, βόμβες βάζαν, δεν σκότωσαν ανθρώπους, όταν το 2004 συνελήφθη η σύντροφος του Κουφοντίνα, που αυτός, μάλιστα, είχε δολοφονήσει εν ψυχρώ ανθρώπους, ο γιός τους δόθηκε την ίδια μέρα στη γιαγιά του χωρίς την παραμικρή κωλυσιεργία, αν είμουν το παιδάκι και μπορούσα να βρω παράθυρο ανοιχτό θα είχα πάραυτα αποδράσει, έχουν ΚΑΙ δικαιώματα τα παιδάκια, έλεος πια με την  τυπολαγνεία της ανάξιας δήθεν Δικαιοσύνης (όπως δήθεν είναι και οι υπόλοιπες 2 εξουσίες εκ του εν ισχύ Συντάγματος), όσο ζει το παιδί υπάρχει ελπίδα, που έλεγε κι ο αείμνηστος Σιδηρόπουλος-. μόλις ελήφθη μήνυμα, να πω ευθαρσώς πως όσο καλή δουλειά κι αν έχει κάνει ο κ. Γιαννόπουλος, με το Χαμόγελο του Παιδιού, νιώθω σαν πουλημένη όταν δέχομαι μηνύματα σε κινητά για στήριξη, σημαίνοντας τούτο εκμαυλισμό συνειδήσεων, χρόνια πια, έχει επιτύχει πολλά, όντως, έχει τον σεβασμό μας, όντως, πελώριο το έργο του, εχει επιτύχει στήριξη από τον ΟΗΕ, τον ΟΟΣΑ και την  ΕΕ, -χρήσιμες οι Δημόσιες Σχέσεις, εμάς, μας απαρέσκουν αλλά, εντάξει-μπορεί να λαθεύω, συμπάθεια εδώ-τα τελευταία χρόνια δεν είναι όπως παλιά, δεν μου αρέσει καθόλου ο Χριστιανισμός, πάνε χρόνια που μόνο έναν φορέα στηρίζω ηθικά, από ένστικτο, αν θέλετε, την Κιβωτό του Κόσμου και τον πατέρα Αντώνιο, προσφέρθηκε, πρώτος ως τώρα, να αναλάβει το παιδί, μαζί του http://www.kivotostoukosmou.org/el, ουδέποτε αιτήθηκε περαιτέρω στήριξη, μου αρέσουν πάρα πολύ οι σεμνοί, νομίζω πως αν κάπου μπορώ να διαθέσω λίγον χρόνο στο μέλλον, θα ήταν εκεί, είμαι άθεη, κανείς δεν μου ζήτησε πιστοποιητικά θεότητας, είναι πελώρια η χαρά να βλέπω κάτι να πηγαίνει καλλίτερα, τους είπα τους επόμενους μήνες να πηγαίνω να καθαρίζω (είναι όμορφα να καθαρίζει κανείς σώμα και ψυχή, χώρο κι αρετή) εκτός από τα μαθήματα και να βλέπει κανείς παιδάκια κάθε φυλής να λάμπουν στην απόκτηση ενός χιλιοστού γνώσης, ειλικρινά, νιώθει κανείς την ανύψωση από το τίποτα, μέσα από τα μάτια των παιδιών, ειλικρινά, τα παιδάκια είναι τόσο ευαίσθητοι δείκτες ... Παρ' όλα αυτά, όντως θεωρώ πως το συγκεκριμένο παιδάκι θα ήταν καλλίτερα στο περιβάλλον των οικείων του.
*είδαμε και την τύποις συνέντευξη του δικηγόρου στο επάγγελμα Συριζαίου υπουργού επί της Δικαιοσύνης, στην Συριζοκράτητη ΕΡΤ, αφού έχει ξεσηκωθεί η συνείδηση στο πανελλήνιο, τι μας είπε: "άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε", θέλουν να πιστεύουν πως 11,5 εκατομμύρια πολίτες αυτής της χώρας βόσκουν μόνο κουτόχορτο, τόση ανεγκεφαλίτις πια...

**2017, ο τόπος έχει φωτιές χρόνους πια και κάποιοι -ολίγιστοι αλλά όχι λιγώτερο επικίνδυνοι- χτενίζουν ό, τι διαθέτουν.
Εδώ έχουμε ένα Υπουργείο μη-Υγείας, βάλανε ένα καλό παιδί επικεφαλής, τον ακούσαμε ποτέ? κι έναν αρκουδιάρη -χωρίς κανένα εισαγωγικό, καταγόμενο αμέσως από τον Νεάντερνταλ- που "βολεύει", λέει, τα Τσιπράκια με την "αθυροστομία" του (σημεία των καιρών: προφανώς, έτσι αποκαλείται ευγενώς ο οχετός), μπαινοβγαίνοντας προσφάτως σε νοσοκομεία, τα είδαμε ιδίοις όμμασι τα χαΐρια του-χάσαμε άνθρωπο τις προάλλες διότι η ΜΕΘ ήταν κλειστή, σε επαρχία-.

*Προσπαθούσα να βρώ ένα αισιόδοξο ποίημα, τι διάολο, τόσο "μαύρα" γράφω πάντα? έτσι φαίνεται, η αφιέρωση κάποτε στην πολύ καλή μου φίλη Πέρσα Κουμούτση (έτσι είναι, γράφοντας πάντα "σχολικά", να είναι καλά κείνη  η δασκάλα μου η κυρία Μαρία Μπρατσιώτη στο Αρσάκειο Ψυχικού τω πάλαι που μου "'έσπασε" το ηθικό για να με μάθει να γράφω..., όταν τα 20άρια γίνανε αίφνης 15άρια κι ανησύχησε ως κι η Δίια μάνα μου, άφησε το ιατρείο της κι ανέβηκε να ρωτήσει: "θα της αφαιρέσω όλον τον ρομαντισμό και θα της μάθω να γράφει, είπε στην ποιήτρια μάνα μου", -διάβαζα τώρα τους ελέγχους της ""άκρως ευφυής-εγώ αυτό? χμ,.. ""αργεί πάντα"", σαφέστατα, έχανα το σχολικό μία στις δύο, ""τεμπέλα"", -ως σήμερα, αποδεδειγμένως-""διαθέτει πελώριες δυνατότητες αρκεί να θελήσει να τις αναπτύξει"", δεν θέλησα ποτέ να τις αναπτύξω, λέω να πεθάνω τεμπέλα, με κινητοποιούν μόνο ελάχιστα πράγματα σαν την Λισπέκτορ και την Πισαρνίκ.... :) να  είναι πάντα καλά η καλή μου αν και αυστηρή μου δασκάλα, όταν πριν τρια χρόνια πήγα να την δω δήλωσε περήφανη που κατάφερε-είπε- να με μάθει να γράφω, θεώρησε αριστούργημα το ταπεινό μου μετάφρασμα της Λισπέκτορ, καλωσύνη της, ως αυστηρή, για τα ποιηματίδια δήλωσε: "χμ, μπορείς και καλλίτερα παιδί μου" (εγώ είμουν το παιδί, 60 χρόνων πια...) πώς να ξεχάσει κανείς πως μας έβαλε διαγώνισμα την Κίχλη του Σεφέρη, 15άχρονα, όλες όμως πολύ καλές, τα αστέρια της, όπως έλεγε, με την αυστηρή της αλλά τόσο μειλίχεια φωνή, πως στο επίσημο διαγώνισμα του Φεβρουαρίου μας έβαλε μπρος στα μάτια ένα σκίτσο αλόγου του Γουναρόπουλου και μας είπε: ""γράψτε"", αυτά είναι μαθήματα'  -το ίδιο μου δήλωσε φέτος στ' Ανάπλι κι η άλλη αγαπημένη μου δασκάλα η κυρία Αργείτου, όταν στην πρώτη Γυμνασίου γράψαμε την πρώτη μας έκθεση, η κυρία Αργείτου είπε: "θα μπορούσες και καλλίτερα, έχεις ένα καταπληκτικό θέαμα από το παράθυρό σου" -εννοούσε όλη τη θέα στον Αργολικό με το Μπούρτζι καταμεσής, μου μαζευτήκαν τ' αυτιά και δεν τολμούσα να σηκώσω το κεφάλι για μέρες, Οδύσσεια κάναμε τότε, από τον Εφταλιώτη, για πρώτη φορά στη Δημοτική, τι κείμενο, το διάβαζα τις νύχτες αγκαλιά πριν τον ύπνο, εγώ η τεμπέλα κι η μάνα μου απορούσε τα μάλα....μας έφερε όμως και την απόδοση του Σιδέρη, πιο κλασικότροπη Δημοτική, και τα διαβάζαμε σε αντιπαραβολή,-προσωπικά, μου έκανε το μέγιστο καλό διότι την επόμενη χρονιά, όταν είχαμε ήδη Χούντα και με είχαν στείλει σε ένα χριστεπώνυμης υφής Αρσάκειο, η Ιλιάδα ήταν πάλι του Σιδέρη αλλά στην καθαρεύουσα, παλεύαμε να καταλάβουμε εμείς ούτε δεκατετράχρονα- σ' εκείνη την Α' τάξη του Πρώτου Γυμνασίου Ναυπλίου,   ήτοι: "του Πρώτου εν Ελλάδι Γυμνασίου", το ανοίξαν για τη χάρη μας διότι δεν χωρούσαμε στο κυρίως κτήριο, κάνοντας μάθημα με σπασμένα τζάμια, φορώντας αναγκαστικά γάντια και σκούφους, στην τάξη είμασταν 5-6 αστόπαιδα της πόλης και τα υπόλοιπα κοριτσάκια από τα γύρω χωριά χωρίς τις δικές μας προσλαμβάνουσες-εμείς, είχαμε τουλάχιστον τη Βιβλιοθήκη να πηγαίνουμε, να διαβάζουμε ή να δανειζόμαστε βιβλία, κείνη τη χρονιά διάβασα όλον τον Φλωμπέρ-, εντάξει, διαβάζαμε και το εβδομαδιαίο "Πάνθεον" με την κοπέλλα μας. εναλλάξ, πώς να μην ευχαριστεί κανείς αυτές τις καλές γυναίκες, άλλης κοπής, εκπληκτικής παιδείας, η κυρία Μπρατσιώτη με εντυπωσιακή παιδεία, ακούσαμε όλον τον Μπαχ μαζί της, είναι κόρη του εμβληματικού καθηγητή του ΕΚΠΑ και η κυρία Αργείτου, καταπληκτική διηγηματογράφος, θυγατέρα του ομοίως καταπληκτικού λογοτέχνη και μέγιστου Γυμνασιάρχη μας Μήτσου Αργείτη στ' Ανάπλι),σήμερα γιορτάζει η κυρία Φωφώ, να την έχει ο Θεός καλά, μου έλεγε ταπεινότατα τον Σεπτέμβρη  "δεν θα δημοσιεύσω πια, να το κάνετε εσείς", της το υποσχόμαστε, ο γιός της, ο πολυπράγμων, η κόρη της κι εγώ, τι μπορείς να πεις σε τέτοιους ανθρώπους, που μόνο  σπουδαίοι άνθρωποι λογίζονται, που γράφουν υπέροχα και δεν το παραδέχονται οι ίδιοι, μόνο να προσπαθήσεις να κοινοποιήσεις τα γραφτά τους, τους το υποσχόμαστε, μου έλεγε η κυρία Φωφώ Αργείτου: "μου θολώνουν τα μάτια, σημαίνει πως θα πεθάνω"... ήθελα να ξεράσω, ξαφνικά, εκεί στο Φαρμακείο της Βίκης, η Βίκη, αγαπημένη συμμαθήτρια, μου έρριξε ένα βλέμμα δηλητήριο, "έλεος", λέω: "Δασκάλα μου, μην τα λέτε αυτά, κι εγώ έχω καταρράκτη, δεν σημαίνει τίποτα αυτό...  και του πατέρα μου τα μάτια θόλωναν και δεν ήσαν πια τόσο έντονα γαλανά, τι θα πει αυτό?  ήταν απλώς 60 χρονώ, ε, και? (αχ, ο πατέρας σου, λέει, τι άνθρωπος...)"- όταν έχεις να πορεύεσαι με τέτοιες καταβολές, "μαζεύεσαι" είσαι ταπεινός και δεν τολμάς καν να σηκώσεις κεφάλι, πολλώ μάλλον να ζητήσεις γνώμη.  Είμαστε άλλες γενιές...έχουμε καταπιεί αυτιά, μάτια και λαλιά και δεν τολμάμε να μιλάμε, είμαστε άλλες γενιές εμείς, σεβαστικές, τιμάμε κείνους που μας έμαθαν, μας στήριξαν, υπήρξαν και θα υπάρχουν πάντα μέσα μας- Να είναι πάντα καλά όσο ζούν-

Λεύτερη υπερπτήση

Λεύτερη

ξαφνικά,

περιλαμβάνομαι

σ’ ένα φτερό

πουλιού

πετάμε

sans contraintes

με

την ελπίδα μου

αναπτερωμένη

βλέμμα δόχμιο

βλέπουμε

βουνά

δέντρα

την

πέρα θάλασσα

το

πράσινο

μας χαμογελάει

ολόφωτα

Μαύρο κοράκι

μας

κόβει

το δρόμο/

φοβήθηκε 

το

πουλάκι

πολύ/

σφίχτηκε

πάνω μου/_

χέρι

στιβαρό

έψαχνε/

μια

ζελατινοειδής

μάζα

ανταποκρίθηκε./

Όταν

πέσαμε

το

πουλί

πετάρισε

σπάραξε

μ’ έσφιξε

δεν

πρόλαβε

να δει

το κατασπάραγμα

απ’

τις λόχμες

ούτε

το σαρκοβόρο

να  καταπίνει

ηδυέως

το

στάλαγμα

απ’

τις μαύρες

σταγόνες αίματος

της

κοντής μας

μνήμης.

Ιαν.2012

 αισιοδοξώ και θέλω

λίγη ησυχία, λίγη νηνεμία και μιαν ανάσα ζωής, 

 όπως έλεγε και η Αργεντινή ποιήτρια Αλεχάντρα Πισαρνίκ: "λοιπόν, εγώ ζω"

προτίθεμαι να ζήσω, εκκρεμούν κάποιες καταγραφές εγγράφως (για φίλους που ανησυχούν: να μην ανησυχούν, έχουμε αγώνες μπροστά μας και στο μύρο στη βάπτιση ρίξαν καμπόση αισιοδοξία -προφανώς ήταν η τρέλλα του γεννήτορά μου, την κληρονόμησα ολόκληρη, δεν προτίθεμαι να την αποποιηθώ, υιοθετημένη είναι, αγλαώς-).

Donc, Je veux-

*μόλις έμαθα πως η καλή φίλη Βούλα Μάστορη πέθανε στις 21/11/2016, χαμένη τόσον καιρό στους δικούς μας αγώνες, μη βλέποντας πολλά-πολλά, δεν το είχα μάθει. Δεν έτυχε να ειδοποιηθώ, κρίμα. Τελευταία φορά είχαμε πιεί καφέ στο Mall στο Μαρούσι πριν δύο χρόνια, ήταν μία πολύ καλή συγγραφέας, μία πολύ όμορφη ζωντανή γυναίκα κι ένας πανέμορφος άνθρωπος, ας αναπαύεται εν ειρήνη, ήταν μία από τις πρώτες διαδικτυακές "φίλες"  του 2007 κι έγινε μία καλή φίλη στη ζωή, τι να πει κανείς?, χους ει..., να είναι καλά κειπάνω...