κουφάλα νεκροθάφτη 14η μέρα

-τώρα το θυμήθηκα: "δεν θα αφήσω να σου πειράξουν ούτε μία τρίχα του κεφαλιού"- Σάββατο πρωΐ δεν ήταν? σήμερα δεν ήταν? περπατούσαμε στη Βαρυμπόμπη κι υπήρχαν ακόμη χιόνια παντού,ποτέ δεν θα ξεχάσω τις παρατηρήσεις για την χλωρίδα εδώ και αλλού
-όσο οι τριανταφυλλιές ζουν-

speaking low

με  το κεφάλι κάτω

με το μεγαλύτερο μέρος των νευρώνων του εγκεφάλου ζωντανό

πάντοτε επαπειλούμενοι

από φθοροποιές δυνάμεις της χημείας

ξέρουμε:

η γέννηση, λευκού, δυτικού

είναι γιορτή

-για να πάμε σε καμιά Αφρική-

Η πορεία βίου

ξέρουμε (ξέρω, κατά τα λεξικά σημαίνει «καλώς γνωρίζω»)

είναι ολωσδιόλου μοναχική

δηλαδή: διάγουμε βίο εν μοναχικότητι

αποθνήσκουμε μόνοι

με ρόγχο ή μη.

Κείνος που πεθαίνει

ποσώς αντιλαμβάνεται

αν  του κρατάς το χέρι ή μη
-πάντα θέλουμε να πιστεύουμε πως το αντιλαμβάνεται- δεν πα' να έχουμε κάνει κομματάκια όλους τους Ζινγκλέρ και τους Τσόμσκυ, δεν-

ένα σύντομο ταινιάκι βλέπει

τη ζωή του όλη

--κάποτε είχαμε κάνει ένα ταινιάκι για το ποιος σου κρατάει

το χέρι στα στερνά, βάλαμε όλους τους Ζινγκλέρ και τους Τσόμσκυ, απάντηση, μηδέν--

ο εγκέφαλος παίζει

παίγνια του αλλού

ακόμη και σήμερα

ακόμη κι από το αλλού

κουφάλα νεκροθάφτη

θα πεθάνω

όποτε θέλω

σε κανένα αλλού

όταν εσύ θα κάνεις rafting

στον Αχέροντα κειδίπλα

εμείς θα τρώμε τυρόπιτα στα Ζαγοροχώρια

έλα να μας βρεις

-ολβίως αποθνήσκοντας-

στο χωλ αφίσα

ρώτησε η μάνα μου

γιατί?

δεν υπάρχει γιατί

η ζωή δεν έχει γιατί

μόνο διότι-τότε ούτε απήντησα
τώρα τα διότι έχουν άρωμα των γιασεμιών σε κείνη την ταράτσα
και από τις τριανταφυλλιές της μάνας μου, εκείνη λέει πως ακόμη ζούν, δεν αξιώθηκα να πάω να τις δω, ίσως τώρα να νεκραναστηθούν σε κοινές μνήμες του νου-

-οι φωτογραφίες υπάρχουν ακόμη-μία υπέροχη καφέ δαντέλα-απεχθάνομαι το χρώμα καφέ-στην Ελλάδα, τα τελευταία 40 χρόνια, κανείς δεν το ερμήνευσε όπως η Ειρήνη, το ομολόγησε κι ο δάσκαλός της ο Φάμπας-

-είμαστε και δεν είμαστε-