Διακοπή για μηνύματα

Το παράξενο ημερολόγιο διακόπτεται για δύο σημαντικές αναγγελίες:

Αντώνης Λιάκος, θα λέγαμε χρόνια πολλά σήμερα
Ο Αντώνης Λιάκος είναι ένας από τους 5 (αριθμός 5) ανθρώπους που δικαιούνται την επωνυμία "άνθρωπος" και τύχαμε μαζί σε διαδίκτυα, μεγάλωσε στη Βέροια, ζούσε στη Σαλονίκη, έχτισε πάμπολλα σημαντικά κτήρια (ήταν Πολιτικός Μηχανικός), τον ένοιαζε η λαϊκή οικιστική πολιτιστική κληρονομιά, πολλά έπραξε γι' αυτήν,"τρελλαινόταν" με την Ήπειρο και τα ηπειρώτικα, υπήρξε από τους πρώτους διαδικτυακούς φίλους (χωρίς εισαγωγικά), το 2011 μου έλεγε στο τηλέφωνο: "με παρηγορεί πολύ να ξέρω πως κάτω, εκεί στα Νότια, έχω μία φίλη καρδιάς" το 2013 είχε ήδη μία πληγωμένη καρδιά, παρηγορούσε εμέναν, φοβόταν πολύ να πάμε μαζί στον Αράδαντα στην Κρήτη, το καλοκαίρι του 2014 μου έστειλε στη σελίδα μου στο Φατσοτέφτερο το Μινεράο που δεν είχα δει, του έστειλα, αργά, το πρώτο βιβλίο της Λισπέκτορ στα Ελληνικά, υποστήριζε σθεναρά πως από μουσική γνωρίζει, στη λογοτεχνία είναι πάντα μαθητούδι, το φθινόπωρο του 2014 μου κρατούσε το χέρι σε πολλά τηλεφωνήματα και τον Νοέμβρη η καρδιά του τον πρόδωσε οριστικά. Ήταν λίγο μεγαλύτερός μου, αφήνει μία πληγωμένη οικογένεια, τα παιδιά του διατηρούν την σελίδα του στο Φατσοτέφτερο.
Το 2012 περάσαμε μαζί δύο μερόνυχτα στη Σαλονίκη, σαν περιπατητική Σχολή, δεν έχω διαβάσει ή ακούσει καλλίτερη ανάλυση για τις ομπρέλλες του Ζογγολόπουλου στη Νέα Παραλία, όταν οι όμορφοι άνθρωποι αφήνουν το σώμα τους στα γήινα, τους διατηρούμε μέσα μας. ένας ιππότης της βάρβαρης εποχής, συνόδευε πάντα στην είσοδο του ξενοδοχείου με ένα τόσο απαλό χειροφίλημα, ο Αντώνης....

http://pandiera.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CF%8A%CF%81%CE%AC%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CF%8A%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%BF-%CE%B7-%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%B6/

αύριο είναι του Αγίου Αθανασίου

Κι έπειτα,

τι θα μείνει

από χυμένα μάτια;

Πώς είναι

να σε βλέπουν

μέσα από

άλλου μάτια? (...)  

©ΑΡ

"Κοίταγες με όλα σου τα μάτια λυτά,

όταν δεθήκαν από αλυσσίδες του συρμού,

πέσαμε,

ήρθαμε στα ίσα μας

ούτε δεσμά, 

ούτε κρατήματα πιά"

στο Νασούλι η πάντα αφιέρωση...

2010, 18 Ιανουαρίου, του αγίου, τηλεφωνώ για χρόνια πολλά

κανείς (λέω, είναι η εποχή που βρίσκονται στις Μαλντίβες, λες?)

ξανατηλεφωνώ, ξανατηλεφωνώ στα κινητά τους, κανείς, μες στη νύχτα ο Βίκτωρ,

-στο νοσοκομείο

την άλλη μέρα, πατητά,  δίπλα της, διασωληνωμένη και ουδέποτε επιστρέψασα-

Η Νάσια πέθανε στις 24 Ιανουαρίου του 2010 είχε μόλις κλείσει τα 53, 2/12/1956, το τόσο εύγλωττο χέρι της, λες και σου μιλούσε, κρατούσε ο Νίκος, είμουν στο τηλέφωνο, δίπλα της- κηδέψαμε τις στάχτες της στο Παρίσι όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια στις 27 Ιανουαρίου του 2010 στο Père Lachaise, στο ίδιο κι ο Βίκτωρ φέτος, δίπλα της, υπήρξαν τόσο ταιριαστοί (κίνησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι που τους έλεγα και γελάγαμε όλοι τρανταχτά, τότε στο Λουξεμβούργο)-

*ο άντρας της ο Βίκτωρ πέθανε στις 31 Αυγούστου του 2016, άντεξε δύο χρόνια από κείνον τον Αύγουστο του 2014 που τον βρήκαν αναίσθητο στο δωμάτιό του στις Μαλντίβες.

Κλείσαν κύκλοι πια, για μένα η Νάσια θα είναι πολλά περισσότερα από τα πάντα, από τον γοφό έξω στις κοινές μας ασκήσεις στης Μοριάνοβα ως έφηβες εν δυνάμει χορεύτριες μπαλέτου ως τη Διάπλαση των Παίδων και τον Παπάζογλου (ο γοφός πάντα έξω)

Για τον Αντώνη, για τη Νάσια, για τον Βίκτωρα... τρεις χαρισματικούς ανθρώπους, η Νάσια κι ο Βίκτωρ κάψαν το πολυτάλαντο μυαλό τους ερήμην τους, να είναι καλά κει που βρίσκονται και μας ορούν, πάντα θα τους θυμόμαστε κάθε τέτοιες μέρες και άλλες πολλές...

Το ποίημα

ένας μικρός θάνατος....

ένας μικρός θάνατος

το ποίημα

Ξεχνάω να γράψω

όταν σκέφτομαι

ξεχνάω

να αισθανθώ

όταν

ταλανίζομαι

ξεχνάω

να ξεχνάω

όταν

αισθάνομαι

Αιώρηση

ατέλεια ζωής

ακροατές, ακροβάτες; Θεατές???

σαν βυρσοδέψες

στην Μοντιάνο

όλο το δέρμα

καταγής’

βιβλιοδέτες

της αφής

ηλιοδέτες της γραφής.

Παρηγορίες...\\\??

Η αράγιστος μνήμη

πάλι και πάλι

δεν την σπάζει

κανείς

τίποτα????\

ούτε

οι οιμωγές

των μην...\\\ 

να σε γεννήσω

από την αρχή

ολάνοιχτη

σαν

σαπισμένη μήτρα

πλεύση
στο σκουροκόκκινο αίμα

­-απλώς-

να σε κοιμήσω

                                     ατάραχα

                                     σε χέρια                                                                   σπασμένα

                        χωρίς

ουρανό

παληωμένο

               χωρίς

   μάτια δακρυσμένα

οι

ανάσες  κοντύνανε

             στο

άπλωμα

                           του ενός χεριού

Αν τεντωθούν και τα δύο

θα γλιτώσω, λες,

        τη μπουκάλα

του οξυγόνου???

        Και. τότε, το ποίημα;

          θα πάει να κοιμηθεί

                   ξεκουραστικά????

Θα αντέξει

     να ξυπνή\σει/

και να είναι μόνο του;

2013 ΑΡ
του Αντώνη, για κείνη τη Σαλονίκη του 2012...
να βάλει κανείς κλόπυ ράιτ? αμηχανία όταν πρόκειται για ανθρώπους που σου έχουν στιγματίσει το δέρμα ως τα βαθύτατα μέσα, του Αντώνη, για την Άθωνος, για την Παραλία, για μας ξημερώνοντας στο Λιμάνι (κοιτάγαμε τον Τλούπα και μας
χαμογελούσαμε στην απόλυτη συντονία) τώρα μπορεί να πει κανείς: χωρίς καμία παρεξήγηση: στον Αντώνη  ¨μου¨, καληνύχτα καλέ μου
*μου "διάβαζε" τις φωτογραφίες μία προς μία, του "διάβαζα" τις φωτογραφίες μία προς μία, συμφωνήσαμε πως ποτέ με κανέναν δεν είχαμε έτσι συμφωνήσει, η επωδός" πάμε για γάλα" ούτε στο γαλατάδικο της Ομόνοιας δεν υπήρξε πιο ουσιαστικό αυτό το γάλα, νομίζω, στο γαλατάδικο της Πλατείας Ελευθερίας;, είχαμε ήδη φάει στα γνωστά μπιφτεκάκια την άλλη μέρα, έμενα πάντα στο ξενοδοχείο Luxembourg  κει πάνω-, όταν κάποιος σου λείπει εσαεί, ο Αντώνης πάντα θα λείπει, κάθε που θα ατενίζω τη Σαλονίκη από την Πάνω Πόλη, θα κοιτάζω κάτω, στην Πλατεία Ελεύθερίας, θα κοιτάζω στην άκρη του Λιμανιού με τις εκθέσεις ζωγραφικής, θα πηγαίνω πάντα στο σπίτι του, εκεί έξω, θα μιλάμε πάντα με την αγαπημένη του γυναίκα, θα είναι πάντα εδώ-
Ο Αντώνης Λιάκος, ίσως ο πολυτιμότερός μου φίλος, δεν είχαμε τίποτα κοινό, τα είχαμε όλα στην ανάσα μας κοινά-.