(Προσπαθώ να διαχειριστώ τον Χρόνο
μήνες τώρα)
μόνη άκοπη σελίδα σε πολυκαιρισμένο βιβλίο
-παιδιόθεν
δική του η διαχείριση-
από το φαρδύ περβάζι
ατενίζω μιαν ανταριασμένη θάλασσα
στα γκρι
γκρι κι εγώ
συννεφιασμένο ένα Μπούρτζι ανεμοδαρμένο
μπανταρισμένο στα μπλε
στοιχειωμένο της Μάτσης
μόνο ο Εμπειρίκος χαίνει
εύχαρις
το μέσα βλέμμα σε μια κούπα με κακάο και μια φέτα ψωμί με μαρμελάδα, κάναν γκελ στον κόλπο, πού να φτάσουν στο Μπούρτζι-τότε εύλαμπρο-
άδικο
το μέσα βλέμμα σε μια κούπα με κακάο και μια φέτα ψωμί με μαρμελάδα, κάναν γκελ στον κόλπο, πού να φτάσουν στο Μπούρτζι-τότε εύλαμπρο-
άδικο
να σε διαχειρίζεται ο Χρόνος
πάντα χειριστικός
Το γκρι δεν ήταν ποτέ
το δικό μου χρώμα
δεν ταιριάζει και με τα χρώματά μου-
-00000000000000000-
* Ζητάς απ’ τη ζωή
μια περιπέτεια ακόμα
δώσε της μια κλωτσιά
κι ένα φιλί στο στόμα.
δώσε της μια κλωτσιά
κι ένα φιλί στο στόμα.
Κωστής Γκιμοσούλης*
-0000000000000000-
ήρθαν οι πρώτες αλκυονίδες
χειρισμοί
ήρθαν οι πρώτες αλκυονίδες
χειρισμοί
του μυαλού
άλλοι πεθαίνουν
άλλοι θυμούνται
άλλοι ζουν
κάποιοι φυτοζωούν
-αύριο θα πετάξω εκείνες
τις κεραίες τηλεόρασης
σαπισμένες, σερνάμενες καταγής
να καθαρίσουμε τα τοξικά απόβλητα
λέω
να φτιάξουμε νέα καλωδίωση με το σύμπαν,
αύριο-
23 χρόνια και σήμερα