2η μέρα

παράξενο ημερολόγιο 2-

μεγαλύτερος κάλαθος των αχρήστων,
χωράμε όλοι-

Η σκόνη του χρόνου

σαν Λίβας

θολώνει το βλέμμα, τον νου

τα χρόνια σκονίζονται

σ’ εκείνα τα υψίπεδα ενός άλλου ουρανού

Γυρίζοντας στο Κιλιμάντζαρο

μπλεγμένα τα χρόνια

με χιόνι

στα κράσπεδα πάνω εμείς

αλλόφρονες

σε αναζήτηση

του κανενός παντού/

δεν ξέραμε αν ήταν το χιόνι

βρωμισμένο

ή αγνό σαν βλέμμα Θεού

αλλοτινού καιρού/

Χιονισμένη η σκόνη

ο Χρόνος

χρόνο κέρδιζε

σε καιρούς-

η  ανάβαση

αβάσταχτη  πια-

Καθίσαμε κάτω/

σαν χρόνος

σαν σκόνη δίκης θείας

πάντα ιπτάμενοι

θεοδικούμε

σε ένα  άλλο αλλού.

σμίξαμε χέρια

αφήσαμε

τη σκόνη του χρόνου

να κυλάει

σε ρυάκια του μυαλού.

©ΑΡ (από νέα συλλογή)

ο Χρόνος, χρόνο κλέβει

*για τον Χρόνο κάποιου που τον αυγαταίνει αύριο, να ζήσει σαν τις πλατιές τις θάλασσες που τόσο αγαπάει, πολύχρονος, αγόρι μου-

*