πόσο κουραστικά δεν γίνονται όλα στιγμές πολλές...
ακόμα κι ο θάνατος, κουραστικός κι αυτός, κάθεσαι και βλέπεις το φίλμ όλης σου της ζωής να περνάει αστραπιαία από τα ελάχιστα εγκεφαλικά κύτταρα που σου αφήνει πριν να σου πει "άντε γειά", στιγμιότυπα ασαφούς αποτύπωσης. Εξαντλήθηκες...Αφού πέθανες, κανείς άλλος δεν θα μάθει ποτέ, είναι η εκδίκηση της Φυσικο-Χημείας, σαν τη Γυφτειά-, μένει η  Βιολογία και το σύμπαν πια-.

πόσο κουραστικά, δίκτυα, διαδίκτυα, επι~δίκτυα, δίχτυα που σε έχουν "μαγκώσει" σε μηδέν κίνηση. Απενεργοποιούνται τότε και τα εγκεφαλικά κύτταρα.(πώς ν' αντέξουν κι άλλη "ανθρώπινη ματαιοδοξία")
πόσες φορές δεν νεκρώθηκαν κι αυτά, σε παγωμένο μάγκωμα εικονικής εικονοποιείας εν ζωή...
ωραιοποιημένες εικονικές πραγματικότητες σε θραύσματα νυχτωδίας, ωραία είναι εκεί, γυρίζοντας σε ενύπνια, δεν ενοχλεί και κανείς (μόνο κάτι εφιάλτες να μην  εμφανίζονταν συχνόπυκνά, φύγετε, φύγετε πια).
(επιστροφές στον ύπνο, από το ξύπνιο τι να περιμένει κανείς εφεξής...)-