we will always have Paris

μνήμη Κώστα Ριτσώνη, του "μπουζουκορέμπελου" όπως έλεγε γελαστά.

Μέρα που βρήκε να μας αφήσει στα επίγεια, σαν πέρυσι, μεταφράζοντας με πάθος Γάλλους, γράφοντας ο ίδιος απλά και ταπεινά, ένας γελαστός άνθρωπος σαν τις ναΐφ ζωγραφιές του, παίζοντας το μπουζουκάκι και το μπλαγλαμαδάκι του. Ένας πολύ ωραίος άνθρωπος. 

http://diastixo.gr/epikaira/eidiseis/4070-kostas-ritsonis

http://www.bookpress.gr/stiles/eponimos/teleftaio-aspasmo-se-kosta-ritsoni

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ

Σ’ έχω τόσο πολύ ονειρευτεί ,
Έχω τόσο πολύ βαδίσει ,τόσο πολύ μιλήσει ,
Τόσο πολύ αγαπήσει τη σκιά σου ,
Που δε μου μένει πια τίποτε από σένα .
Μου μένει να είμαι η σκιά μες στις σκιές
Να είμαι εκατό φορές πιο σκιά κι απ’ τη σκιά
Να είμαι η σκιά που θα έρθει και θα ξαναρθεί
μέσα στην ηλιοφώτιστη ζωή σου .

.....Robert Desnos......

(ολόκληρο το ποίημα μεταφρασμένο και από την   Ιωάννα Αβραμίδου ©):

ΡΟΜΠΕΡ ΝΤΕΣΝΟΣ- ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΣΕ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ

Τόσο πολύ σε ονειρεύτηκα που δεν είσαι πια πραγματική.
Έχω ακόμα το χρόνο να αγγίξω αυτό το ζωντανό κορμί και να φιλήσω σ’ αυτό το στόμα τη γέννηση της φωνής, την τόσο για μένα ακριβή;
Τόσο πολύ σε ονειρεύτηκα που τα μπράτσα μου συνηθισμένα να σφιχταγκαλιάζουν τη σκιά σου και να σταυρώνονται πάνω στο στήθος μου, δεν θα μπορούσαν να τυλιχτούν γύρω από το κορμί σου, ίσως. Και μπροστά στην πραγματική οπτασία που με στοιχειώνει και με ορίζει εδώ και μέρες, εδώ και χρόνια, θα καταλήξω να γίνω σκιά, δίχως καμιά αμφιβολία.
Ω, αισθηματικές ισορροπίες.
Τόσο πολύ σε ονειρεύτηκα που, δεν υπάρχει αμφιβολία, δεν έχω πια το χρόνο να ξυπνήσω.
Κοιμάμαι όρθιος, το σώμα εκτεθειμένο σε όλες τις όψεις του έρωτα και της ζωής.
Κι εσύ, που σήμερα για μένα είσαι η μοναδική, αδυνατώ το μέτωπό σου και τα χείλη σου ν’ αγγίξω.
Πιο εύκολα θα άγγιζα τα πρώτα χείλη και το πρώτο μέτωπο που θά ’βρισκα στο δρόμο της ζωής μου. Τόσο πολύ σε ονειρεύτηκα, τόσο πολύ περπάτησα, μίλησα, κοιμήθηκα με το δικό σου φάντασμα, που, ίσως, παρόλα αυτά, να μη μου μένει τίποτε άλλο πια, παρά να είμαι και εγώ ανάμεσα σε φαντάσματα ένα φάντασμα.
Να είμαι πιο σκιά κι από σκιά
Εκατό φορές πιο σκιά
Από τη δική σου τη σκιά που
Περπατά γοργά
Πάνω στο ηλιακό
Ρολόι
Της ζωής σου
Μτφρ: Ιωάννα Αβραμίδου

http://www.poesie.net/desnos1.htm

J'ai tant rêvé de toi que tu perds ta réalité.
Est-il encore temps d'atteindre ce corps vivant
et de baiser sur cette bouche la naissance
de la voix qui m'est chère ?
J'ai tant rêvé de toi que mes bras habitués en étreignant ton ombre
à se croiser sur ma poitrine ne se plieraient pas
au contour de ton corps, peut-être.
Et que, devant l'apparence réelle de ce qui me hante
et me gouverne depuis des jours et des années
je deviendrais une ombre sans doute,
Ô balances sentimentales.
J'ai tant rêvé de toi qu'il n'est plus temps sans doute que je m'éveille.
Je dors debout, le corps exposé à toutes les apparences de la vie
et de l'amour et toi, la seule qui compte aujourd'hui pour moi,
je pourrais moins toucher ton front et tes lèvres que les premières lèvres
et le premier front venu.
J'ai tant rêvé de toi, tant marché, parlé, couché avec ton fantôme
qu'il ne me reste plus peut-être, et pourtant,
qu'à être fantôme parmi les fantômes et plus ombre cent fois
que l'ombre qui se promène et se promènera allègrement
sur le cadran solaire de ta vie.

Παιχνίδι

Ήπια μαζί σου
ένα ποτήρι
ανοιξιάτικο κρασί

έχεις ακόμα
γύρη στο μάγουλό σου
και μια λιμπελούλα
μες στην τσέπη

....Denise Jallais.....

Διαύγεια

Όταν την καρδιά μου πελεκάς
πονώ τόσο πολύ
που θα μπορούσα χωρίς να το καταλάβω
μέχρι τη θάλασσα να τρέξω
Κι εκεί με ησυχία να πεθάνω
όπως ένα κοχύλι

....Denise Jallais......

Λίγα από τα δικά του: 

HOTEL ETOILE

Στα κρεβάτια του
πριν 40 χρόνια
καιγόμουν ολόκληρος
μαζί με το κορμί της

όμως απόψε
πήρε φωτιά στ’ αλήθεια
το παλιό ξενοδοχείο

ΦΩΤΙΑ στο Εtoile
καίγεται η 3ης Σεπτεμβρίου

έρχονται πυροσβέστες
να σώσουν το ερωτικό μνημείο

…………………………………………………………………

Εσύ είσαι η βενζίνα
που γεμίζεις το ντεπόζιτο
της κούρσας μου

κι όλο βάζεις σε διαδρομές
τη μοναξιά μου

με απόγνωση
τρέχει στα ραντεβού

…………………………………………………………………

Παλιά ήμουν καράβι
κι όλο ταξίδευα

τώρα έγινα μουράγιο
πάνω μου δένουν
τα καράβια

………………………………………………………………

Σου τ’ αντιγράφω
και τα φτιάχνω ματσάκι

ένα μπουκέτο ποιήματα

απ’ το περιβόλι μου
απ’ το τετράδιο μου

Μπουζούκι

Σαν άλογα τρέχουν γρήγορα
τα δάχτυλα του μπουζουκτσή
πάνω στα τάστα

κι αυτός είναι τόσο ταπεινός
μονάχα γαϊδουράκι
μπορεί να καβαλήσει

από