κανονίστηκε να γίνει κάτι για την Αθηνά στην πατρίδα της τη Σάμο, την τελευταία φορά ήταν στην αίθουσα Αντώνη Τρίτση στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων τον Νοέμβρη του 2006, με τα παιδιά του "Απόπλου" την Έρη Ρίτσου και την ιστολόγο. Η κόρη της, πολύ νέα, κοιτούσε στο υπερπέραν, το ίδιο και η καλλίτερή της φίλη.
Η μπιμπλιονέτ έχει καταγράψει την τελευταία μόνο συλλογή της από τις 7, αγαπημένο παιδί του Σαμαράκη και του Ρίτσου, Αθηνά Θάνου, 7/7/1947-5/9/ 2004.
την πρώτη φορά που την είδα, στην Παραλία του Βαθιού, φορούσε μια πολύχρωμη φούστα κι είχε κρεμασμένο από τον λαιμό ένα μικρό φλασκί με άρωμα Opium, επέμενε σθεναρά στο Mini της, φτιαγμένο χιλιάδες φορές, λίγο πριν πεθάνει έλεγε πως πια έγραφε ποίηση μόνο αγγλικά. Υπήρξε και φιλόλογος.
Για την Αθηνά
εις μνήμην
Της Ο, του Γιώργου και της Στέλλας, της Λουκίας
Μην γυρίσεις
να κοιτάξεις
μάτια μου
όσο κι αν
οι υλακές
ουρλιάζουν αντιθέσεις
πόρτες σφαλιχτές
ρόπτρο αθόρυβο
αμήχανες παλάμες
??? τίποτα να μην ανοίγει στους κήπους μας???
\ακούς τη Φιλαρμονική να παιανίζει ή ξέχασες πια???./
Τα τραγούδια μας φτάνανε
στις Μανωλάτες
κι έλεγες: /Θα ξαναγυρίσουμε στον εαυτό μας
αβρόχοις ποσί/
/
στα δικά μας Πλατανάκια
τα ρυάκια
σκαρώνανε στίχους
αγγλιστί λίγο πριν την εκπνοή σου/
Θαύμαζα απλώς\
τα χέρια
γραπωμένα
σε υφή
χαρτιού.
/ πήγαμε
να πεις
ένα γεια
στις
Καρλοβασίτικες πέτρες
του Ρίτσου
μας άνοιξε
φιλόξενος\
με χέρια
του τότε.
τσιγάρα
στο
περίπτερο
Λιοντάρια
στο
τρίστρατο
τα πόδια γυμνά
\\\ποιος θα κατασπαράξει ποιόν???
προφυλάσσομαι.....
σήκωσε κύμα
απόψε
??? τ’ ακούς~~~~????
τα μπλόκια
πνιγήκαν
δεν πρόλαβες
να δεις….
/ακροβολισμοί
το Μαλαγάρ’ μας έτσι…\
σε αόρατους
ποδηματισμούς
ανεβασιά
του
ορίζοντα
σκαλιά στο τίποτα,???
κουραστήκαν
οι ανάσες
σκαρφαλώνω
τρία-τρία
τα σκαλιά
«βηματισμός
λαφίνας»
έψαλλες
στη «Δόρυσσα»
και το παιδί
έσκουζε
κατά κράτος.
/φλασκί
κρεμασμένο
από Opium
-καλησπέρα -….
κρύσταλλα
ραμφίζουν τα τώρα
ούτε
οι επίγονοί σου
θυμούνται,
στο κρύο μπλε μἀρμαρο
φροντίδει??
Οι θάλασσες
του
Νότου πνίξανε
ιώνιες γαίες
είπαμε:
το πιο κοντινό φυλάκιο,
εμείς μαζί,
απέναντι\
η
Μυκάλη
κοινή
χείμαρρος
σε Νείλο
αβαθή
σκάβεις
στις υπερώες
του νου\άγνωστα στοιχεία\επιεικώς αναλυμένα/…
ιλύς
των
παραισθήσεων
όχθες
του χθες
γεμάτες.
Η σκιά
στ’ Αυλάκια
κι έλεγες:
«τίποτα σαν τη Μουρτιά»
απαντούσαμε εν χορώ:
--το καφενείο
κι η
σπηλιά--
Δεν
φτάναν πάλι
τα πέδιλα
-προδομένες
απλωτές….
Χαιρετούσες
απ’ την ακτή
την κόμη
ανεμιστή
ακροπάτητες
αφίξεις
σε βιβλιοθήκες-
γυμνές
από εμάς
κι ας
είναι
πεπληρωμένη
η Αλεξάνδρειά σου.
Εμείς
ταρακουνημένοι
πλόες
προς
το
Kusadaşi...
Τι έφταιξε
και δεν
ξημερώσαμε
μαζί
στη
Χρυσή ακτή;
στις σκηνές\
με τις κυματίζουσες
θάλασσες
τα σ ἐ κ (ακια)
και τα ροδιά επέκεινα,
γυμνοί,
στο
απέναντι????
Απρίλης 2012
