Μέρα που είναι, κλείνοντας 35 χρόνια καταναγκαστικών έργων και αρχίζοντας άλλες γραφές, πιο χαλαρές, ανέβηκα για ένα για, μία πανέμορφη έκπληξη από όλα τα παιδιά. Μία ακόμη πιο όμορφη: μπαίνοντας στο πρώην γραφείο μου, ευγενικά απιθωμένος ένας φάκελος. Δεν έχει τύχει να δω κάτι τόσο όμορφο. μετά τα βαφτίσια των δίδυμων, είπαμε να πάμε όλοι κι όλες μαζί να τα βρέξουμε στη θάλασσα. Μαζί με το πρωτοτοκάκι τους, Θ. και Δ. να τα χαίρεσθε.
δουλειές (όποιας υφής) καταναγκαστικά και του λόγου μου, τώρα πια, οφείλω να το πω,
35 χρόνια πότε έτσι και πότε αλλιώς, άντεξα, όταν μεγάλη σε ηλικία ενέδωσα με ύδωρ στο Ελληνικό δημόσιο, κανείς δεν με άφηνε να φύγω (σήμερα μόλις έλεγα πως το πρώτο βαθούλωμα στο πρώην γραφείο μου στο νέο κτήριο, απάνω, ήταν η κλωτσιά μου διότι η Μαριέττα δεν με άφησε να φύγω (από την ώρα που πήγα προσπαθούσα να φύγω ως το 2014 όπου παραιτήθηκα και περίμενα να φύγω με την όποια σύνταξη για γέλια αλλά, εντάξει...), η ίδια Μαριέττα που με υποδέχθηκε σε αυτόν τον δυστοπικό χώρο, (γνωριμία από τα αμφιθέατρα στη δεκαετία του '70 κι οι δυο οδοντογλυφίδες...) κάτω, στη Μητροπόλεως, και είμασταν 10 τρελλοί που δουλεύαμε ως τις 3 το πρωί για την ψυχή μας,
ερχόταν κι η Μαριέττα και κάναμε πάρτυ με τον Φράνκι Βάλλεϋ, στις 3 το πρωί...
Ας μην απαξιώνουμε το Ελληνικό Δημόσιο αβρόχις ποσί, κάποιοι καταθέτουν όλες τους τις δυνάμεις κειμέσα, έργω (εν πλήρει συνειδήσει το λέω)-
