29/6/16

memorizing

Το ημερολόγιο έλεγε 1η Ιουλίου 1981, Τετάρτη ήταν, σαν σήμερα, δηλαδή...
-γυρίσαμε αραπάκια από τα άσπρα βράχια των Κυκλάδων και μου είπαν πως κείνη τη μέρα θα έπρεπε να πάω να βάλω την κεφαλή μου στον ντορβά (και να έχω και τον πατέρα μου να λέει: "μα το δικό μου το  παιδί, υπάλληλος", ανήκουστο...),περιττεύει να ειπωθεί πως πήγα με τη μηχανή μου και σαλοπέτ... χρόνους μετά, σε ένα ασανσέρ, ένα, στα μάτια μου, ηλικιωμένο ζευγάρι, ρώτησε: "είσθε υπάλληλος εδώ"; -αυτομάτως απάντησα, "εγώ, όχι βέβαια"-, χαχαχαχα, πού να ήξερα το μαύρο νεογνό...έτσι κι αλλιώς για πολύ λιγάκι είπα να δοκιμάσω, πλην, ουδέν μονιμότερον του προσωρινού...
το τι ντοματούζουμο έχω πιει (αλκοολούχα δεν έπινα ως πρόσφατα) σε τέτοιου είδους συναθροίσεις και πορτοκαλόζουμα, δεν λέγεται...
πρώτη φωτό, Ιούλιος 1981, στην  πρεσβευτική κατοικία στην  Ηρώδου του Αττικού, στο βάθος ο "μουκουμού" MCM (σε όλες μου τις δουλειές υπήρξα περιώνυμη στα παρατσούκλια) ο αείμνηστος δον Μανουέλ Καμπρέρα Μασιά, πρώτος μου πρέσβυς, κύριος με όλη τη σημασία της λέξης, δεν με ζόρισε ποτέ και για τίποτα, αν είχα να του δώσω δουλειά, καλώς, αν μη, κάλλιστα (ήταν όμως τα Ελληνοτουρκικά και οι σαχλαμάρες του Αντρέα "βυθίσατε το Χόρα", άρα, ως υπεύθυνη Τύπου και  Πληροφόρησης κάτι του έδινα...).
για την ώρα, πρώτη μέρα, είχα ένα πάκο εφημερίδες που κάποιος προηγούμενος δεν είχε ανοίξει καν, συν της ημέρας, χρόνους μετά, ιδιαίτερα τις Δευτέρες -κόλαση οι Δευτέρες με όλες τις φυλλάδες του Σαββατοκύριακου- κουβάλαγα το όλον και υπαγόρευα πρίμα βίστα στις υπερ-άξιες γραμμματείς μας στον μοναδικό κομπιούτερ, το όλον έτοιμο ως τις 12 για οκ από τ' αφεντικό, τον/την εκάστοτε πρέσβυ, ύστερα, χαμαλοδουλειά (προξενική συνδρομή σε νομικά κείμενα, να μοιραστούν μεταφράσεις σε εξωτερικούς συνεργάτες, δουλειά στο δίμηνο έντυπο, το θέλησα, το έβγαζα εις πέρας.../ συναντήσεις και γεύματα με
δημοσιογράφους, πολιτικούς,συνδικαλιστικούς φορείς,κλπ, κλπ), οι αναβαθμίσεις φέραν ταγιεράκια και βραδυνά φορέματα, μεσημβρινά κοκτέιλς και βραδυνές  δεξιώσεις υποχρεωτικές, κάποτε, 24ώρη δουλειά. Περάσαν έτσι κοντά 20 χρόνια, και με άλλες δουλειές συγγραφικές και διδακτικές παραλλήλως, όταν κάποτε ξύπνησα, τσίνισα και είπα ένα ηχηρό αντίο.  Όσο κυκλοφορούσαν μόνο  φυλλάδες, δεν ξανα-άνοιξα φυλλάδα, ποτέ όμως...


1998 Ιούνιος (από τις τελευταίες, με τον υιό Παπαδόπουλο των εκδόσεων, σε μία παρουσίαση βιβλίων της Μεξικανής Μάρτας Σέρδα (-είχαν φύγει και τα περίσσια κιλά του 1981-..). τώρα, βεβαίως, ξαναφορτώθηκε ο σάκος, τος πα...

Την Ολγα Πεγισέρ (ανηψιά του μεγάλου ποιητή Κάρλος Πεγισέρ), που εργασιακώς πως μου έβαλε τα δύο πόδια σε μισό παπούτσι, διαδέχθηκε ο Ούγο Γκουτιέρρες Βέγα, τον Ιούλιο του 1988, (καλωσήρθατε κύριε Πρέσβυ-με λένε Ούγο), τύπος, πολιτιστικός πάντα, ένα ωραιότατο σκάνδαλο το 90 ή το 92 ήταν, έπαιξε ως ηθοποιός -που ήταν συν τόσοις άλλοις- σε παράσταση πρωτοποριακή... μία ρομπατσίνα από το ΥΠΕΞ του, την έκανε γαργάρα....αστεία-αστεία, διέθετε εντυπωσιακό πολιτικό κριτήριο, μία φορά στον Περισσό, λέει στον Φλωράκη: "είσθε ο πρωτοποριακότερος κομμουνιστής ηγέτης που γνωρίζω, κι εγώ κομμουνιστής είμαι -διατεινόταν πως ήταν, αριστερός, πάντως, σαφώς- μπροστά σας ο Αλβάρο Κουνιάλ (της Πορτογαλίας) είναι απλός δεξιός σταχανοβίτης" ο Φλωράκης κοκκίνησε κι εγώ ήθελα να χωθώ κάτω από το τραπέζι όπου μας είχε δεξιωθεί....
-ήταν ποιητής, "κουβεντιαστός" του μετέφρασα κάποια λίγα του ποιήματα, ο ίδιος Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο, Σαχτούρη, Δενέγρη, φυσικά, και κάποια του μπάρμπα μου του Γιώργη  Μακρή, όταν βγήκε η έκδοση  στην  Εστία  είχε καταενθουσιαστεί και περνάγαμε ώρες να του μεταφράζω πρίμα βίστα (με έτρεχε δεξιά κι αριστερά να του γνωρίσω τον  Ελύτη, τον Ρίτσο, τον Σαχτούρη... έγινε στενός φίλος με τον Τάσο τον Δενέγρη, κάθε μεσημέρι τρώγαμε κάπου μαζί). Όταν τον πήρα και του είπα: "Ούγο, πέθανε ο Τάσος" τότε, έχοντας αποχωρήσει  από το διπλωματικό σώμα, διηύθυνε το λογοτεχνικό ένθετο της πιο προοδευτικής εφημερίδας του Μεξικού ως σήμερα, La Jornada, έγραψε έναν όντως σπαραχτικό αποχαιρετιστήριο λόγο.
Ο Ούγο μετέφρασε κάποια από τα ταπεινά δικά μου. Η πλάκα είναι πως καλά Ελληνικά δεν έμαθε  ποτέ, παροιμιώδεις έχουν μείνει οι λόγοι που εκφωνούσε δεξιά κι αριστερά  και τους έγραφα με λατινικούς χαρακτήρες για να τους διαβάζει άνετα. Τελευταία φορά, όταν η Νορίτα άνοιξε το Abanico, ήρθε στην Αθήνα, το 2001 ή 2002 θαρρώ, τελευταία συνάντηση με τον Δενέγρη οι τρεις μας.
Ο Ούγο Γκουτιέρρες Βέγα πέθανε τον προηγούμενο Σεπτέμβρη, το έμαθα πολύ αργότερα. Στις βιογραφίες κάνουν λάθος, γεννήθηκε στις 11 Φλεβάρη κι όχι στις 20.
Δεν θεώρησα ποτέ πως είναι εξαιρετικός ποιητής, διέθετε όμως πάρα πολλές αρετές ως ποιητής και έναν κοσμοπολιτισμό στον οποίο πάντοτε συναντηθήκαμε (στις μικρές μας συγκεντρώσεις με αποκαλούσε "κόρη λατιφουντίστας", θεωρώντας πάντοτε πως δουλεύω από χόμπυ!!!!).
https://es.wikipedia.org/wiki/Hugo_Guti%C3%A9rrez_Vega



Porque soy un señor domesticado
que escribe versos
y gesticula en los parques,
digo que nada pido.

La vida ha derramado su cornucopia
sobre mis zapatos.
Tengo un auto, dos trajes,
diez pañuelos, y me puedo comprar
nuevas corbatas.

Me inquietan las jornadas submarinas.
Sé volar y lo hago raras veces.
Aquí paré mi tienda. Sólo espero
esa fiesta nocturna. Me moriré
cuando el placer termine.


Διότι  είμαι ένας κύριος οικόσιτος
που στιχάκια γράφει
και χειρονομεί στα πάρκα,
λέω πως τίποτα δεν ζητάω.

Η ζωή έχυσε στα πατούμενά μου
το κέρας της Αμαλθείας.
Έχω ένα αμάξι, δυο κοστούμια,
δέκα μαντήλια, και είμαι εις θέσιν ν’ αγοράσω
καινούργιες γραβάτες.

Ανησυχία μού προξενούν οι υποθαλάσσιες μέρες.
Να πετάω γνωρίζω και  σπάνια το κάνω.
Εδώ τελειώνει το καντήλι μου. Μόνο περιμένω
κείνο το νυχτιάτικο γιορτάσι. Θα πεθάνω
σαν τελειώσει η ευχαρίστηση.


 απόδοση:   ©ΑΡ

 από:



-Ενδιαμέσως, άλλαξαν κι άλλες πολλές δουλειές, ως και Τουριστικό γραφείο στήθηκε στα πόδια του. Απτά-


Hadjidakis-Fleury Dadonaki: I love you - Σ' αγαπώ

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου Να μυρίζω από σέν...