βελούδινα σαν δέρμα

Το τέλος της fake κυβερνητικής EU ένωσης κατά τον διακαή πόθο του Ζακ Ντελόρ? σαφώς.

Εικάζω πως ο προτεσταντισμός είναι ισχυρότερος από τον  καθολικισμό και το αμάρτημα που ταλανίζει τους πιστούς του. Με τον Λούθηρο, ο προτεσταντισμός σημείωσε μέγα ρήγμα στη συνείδηση των λαών, της 16ης δεκαετίας μ.Χ, επικρατεί στην  πρώην  Μεγάλη Βρεττανία.
Αυτός ο προτεσταντισμός, με εξάρχοντα τον Γερμανό  των αρχών του 20ου αι,Max Weber, όπου η εργασία και το εργώδες συνιστούν το αποκορύφωμα επικύρωσης βίου, όπου κυριαρχεί και σήμερα επικρατεί στα πολλά Landen μιας fake και δήθεν απο-ενοχοποιημένης και μηδέποτε ενοποιηθείσας Γερμανίας, με το ζόρι. Αυτή η Γερμανία του Σόιμπλε, επιχειρεί και επιτυγχάνει στη συγκυρία, δυστυχώς εις βάρος των λαών,  την απόλυτη επικράτηση, Σε αγαστότατη συνέργεια με την  παγκοσμιοποίηση αγορών. Δεν προμηνύεται, εντούτοις, η μακροημέρευσή της επικράτησής του, ευτυχώς... για την ώρα, ο με φάτσα ναζί, που δεν είναι εντούτοις, Σόιμπλε, ανοίγει σαμπάνιες, πλην, είναι η  παγκοσμιοποίηση, "ηλίθιε" και κανείς δεν την ελέγχει, who you damn you think you are, you "stupid",  ίσως μια ματιά πάλι στον Φέρμπαχ του Μαρξ,? υγεία είναι' όσο για τη συμπαθέστατη Μέρκελ, είπαμε: την ξεχνάμε, θα πάει σε κάποιον διεθνή οργανισμό (τα έχουμε πει αυτά εδώ και καιρό). Αν σε πέντε, αριθμός 5, χρόνους, δούμε μία ισχυρότατη Βρεττανο-κινεζική συμμαχία να ελέγχει μέρος της υφηλίου, Αυστραλίας περιλαμβανομένης, (Κοινοπολιτείας χάριν) με την Ιαπωνία ως προνομιούχο εταίρο και παραπαίδι τη Σεούλ καθώς και δορυφόρους τους την Ινδία, την Περσία και το Ισραήλ, ναι, το Ισραήλ, και  στα γόνατα ΗΠΑ και Ρωσία του μετά-Πούτιν, μην ζητηθούν  τα ρέστα, παρακαλώ σας, τα είχαμε προειπεί..40 χρόνια καίει ο φούρνος...
Πάντοτε το δήθεν Ηνωμένο Βασίλειο (ουδέποτε υπήρξε ενιαίο) αγωνιζόταν να επιπλεύσει αυτονόμως, έχασε τα εδάφη του, έχασε σε επικυριαρχία, έχασε την μεγάλη  των μαχών, αξιοπιστία, από τον  καιρό του Τσώρτσιλ ήδη. Όθεν, θα επιστρέψει πανηγυρικώς υπό την σκέπη του μεγάλου daddy US, βάρδα να μην βγει ο Τράμπ (που, διεθνώς, θα φερόταν πολύ πιο softly, απ' όσο νομίζουν πολλοί, άλλο φαινόμενο της εποχής αυτό το φρουτάκι, θα αναλυθεί στον  καιρό του....), αλλά σιγουράκι η επικράτηση της elite Hilary. Και κανείς να μην απορήσει για τις στενότατες στο εγγύς μέλλον Βρεττανο-κινεζικές επαφές εφ' όλης της ύλης, κανείς, όμως. Συν η γνωστότατη σφήνα του Πάπα Πούτιν που δεν υπάρχει περίπτωση να χάσει την ευκαιρία για να υπεισέλθει στα εντός εκτός κι επί ταυτά...Έτσι κι αλλιώς, ήδη από την δεκαετία του '90 με τον Τόνυ Μπλαιρ, ένα κάκιστο κακέτυπο του διεθνώς δημαγωγού και χειραγωγού Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά σαφέστατα εξαιρετικώς πιο πουλημένου πολιτικάντη, η Βρεττανία έθεσε εκ νέου το ζήτημα του κράτους-έθνους, υπερφαλαγγισμένου, δηλαδή, κράτους στα όρια της επικράτειάς του με συνεκτικούς δεσμούς τη γλώσσα, τα χωρικά όρια και την εθνοτική ομοιογένεια. Ας μην απορούμε, άρα, αν οι Άγγλοι (στην Αγγλική επικράτεια και μόνον) έθεσαν χθες εμμέσως θέμα αυτού του είδους της "ενότητας",δείχνοντας την έξοδο σε οποιουσδήποτε δεν ήσαν ή είναι British, πλην, το έθνος-κράτος είναι γέννημα του 18ου αι. και μόνον, ως καινοτομία στον φεουδαλισμό, και υπήρξε απότοκος της γένεσης  του αστικού κράτους. Στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη κοινότητα, όπου ζητείται εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας έναντι ευρύτερων ομοσπονδιακών συνασπισμένων μορφωμάτων, στην προκειμένη περίπτωση στο πλαίσιο μιας εν δυνάμει Ευρωπαϊκής Ένωσης κρατών, το έθνος - κράτος ζητείται να το ξεχάσουμε. Ε, οι Βρεττανοί, αποδείχθηκε πως επιθυμούν καθήλωση στον 18ο αιώνα. Μάθημα που οφείλει να μας ομιλήσει στεντορίως για τους συνασπισμούς κρατών, Ευρώπες πολλών ταχυτήτων, μηδέ του κλασικού διαφορισμού "αναπτυγμένος Βορράς-υπανάπτυκτος Νότος", ο μεν να χορηγεί κονδύλια αενάως στον δε. Μοντέλα υπό επανεξέτασιν, εννοείται.
Τα ελληνάκια, πάντως, καλά θα κάνουν να βάλουν κάποτε μυαλό: η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ-British (εδώ και το οιονί αγκάθι του Κυπριακού) είναι δεδομένη, ας πάψουν πλέον να ευελπισθούν σε κάποια καλλίτερη μεταχείριση, όπως δεδομένη  είναι και η κάλλιστα σταθερή Τουρκική εξωτερική πολιτική από τον καιρό του Κεμάλ Ατατούρκ, και την Συνθήκη της Λωζάννης, να τα βλέπουμε κάποτε τούτα μπας και χαράξουμε κι εμείς τα ελληνάκια άπαξ και σε βάθος πολιτικού χρόνου εξωτερική πολιτική ως προς την εξ Ανατολών γείτονα..
Κάνει εντύπωση πώς τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα της Αγγλίας (της Αγγλίας και μόνον) έχουν αναπτύξει αντανακλαστικά αντι-μεταναστευτικά, ομοβοφικά και όλα τα αντί μιας ανοιχτής, πολυπολιτισμικής κοινωνίας? Μα, γιατί? αναμενόμενο δεν ήταν? Κάτι ακροδεξιά φρουτάκια στυλ Φάρατζ, ή μιμούμενες μούμιες του είδους,  όπως και στην Ελλάδα τηλεπερσόνες και ρυάκια, σε βάθος δεκαετίας δεν θα τους θυμάται ούτε ο θυρωρός τους (που έλεγε και κάποιος αλήστου μνήμης στο Ελλαδιστάν..)
Περίμενε κανείς πως η έργω βάρβαρη δολοφονία της καλής κοπέλας Τζο Κοξ θα συσπείρωνε δυνάμεις κατά του Brexit πέραν των τριών  ημερών? ε, τα πανεπιστημιακά έδρανα  τους αναμένουν ως σπουδαστές... δειγματοδοτεί, ενδεχομένως, πως δεν αντιλαμβάνονται κάτι από την υπερσυντηρητική Βρεττανική κοινωνία με τα κουλουράκια της εξάρχοντα, τα τοπικά της κουτσομπολιά αλλά και το μεγαλείο της μακροθυμίας της στις κοινωνικές αντιφάσεις (σε πλήρη αντίθεση, αίφνης, με τον κυριαρχούντα Καθολικισμό των  Γάλλων που δεν αντέχει το πετσί τους καμιά "έξοδο" έστω και εν επιφάσει από την στο δέρμα τους "κανονικότητα", όπως κι αν ονοματίζεται τούτη). Είναι ο λόγος για τον οποίο πρεσβεύω, κοινωνιολογικώς πως, ότι οι Βρεττανοί  είναι παρασάγγας "προοδευτικότεροι" των Γάλλων και όχι μόνον λόγω διαφοράς μεταξύ Λουθερανισμού, βλέπε Μαξ Βεμπερισμού, και Καθολικισμού. 'Οταν στην πρώην εν εργαστηρίω Ηνωμένη Ευρώπη των λαών του Ζακ Ντελόρ αντιπαρατίθετο η Βρεττανία της Μαξβεμπερικής Θάτσερ (φέρτε τα λεφτά μας πίσω), και η δήθεν Ηνωμένη Ντελορική Ευρώπη λύγιζε και πλήρωνε το 1983, γιατί να αναμένονταν άλλα αποτελέσματα στο χθεσινό μένουμε ή φεύγουμε?
Η Σκωτία είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και εν τω άμα θα φανεί... Για τούτο μιλάμε μόνο για Αγγλία και πέραν τούτου, ουδέν.
Φυσικά το δήθεν διαζύγιο θα είναι πιο βελούδινο από κείνο της πρώην Τσεχοσλοβακίας, φυσικά και θα επικρατήσουν οι Βρεττανικές θέσεις για μιαν "ιδιαίτερη" σχέση με την δήθεν EU, πιό ιδιαίτερη από όσο ως σήμερα,  φυσικά και δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί:
η  παγκοσμιοποίηση καλά κρατεί και θα συνεχίσει εσαεί, αν αλλάξει κάτι, ξυπνήστε με, παρακαλώ, αν δεν έχω ήδη  γίνει χώμα στο τελικό εδώ.