ένα τέταρτο του αιώνα!!! Βακαρέλης

http://www.nafplionfestival.gr/
οι αναπλιώτες,  ευγνώμονες!!!
ένας μεγάλος πιανίστας, άφησε μέρος των κονσέρτων του και των λοιπών διεθνών του υποχρεώσεων για να αναλάβει το Φεστιβάλ μας εδώ και 25 χρόνια, ένα τέταρτο του αιώνα δηλαδή, σαν χθες φαίνεται, όταν συγκροτήθηκε παραλλήλως και ο Όμιλος φίλων του Φεστιβάλ Ναυπλίου, με συχνές συνεδριάσεις και συν-απόφαση για το ετήσιο πρόγραμμα ως σήμερα, κάνοντας αυτό το Φεστιβάλ υπόθεση όλων μας, είμαστε πάνω από 1.500 πια, με δικαίωμα λόγου  και προτάσεις, μόνο ευγνωμοσύνη στον φίλο πλέον Γιάννη Βακαρέλη. Τα τελευταία χρόνια της κρίσης σκιαμαχώντας με παντελή έλλειψη χρηματοδότησης (θυμάμαι σαν σήμερα το 2012 στο Βουλευτικό να λέει αυτό, λύση βρέθηκε, αλλά..).
Σαφώς στις 28 θα είμαστε εκεί, στο Βουλευτικό για το αφιέρωμα στη Μαρία Κάλλας και για τις υπόλοιπες εκδηλώσεις (αυτό που ενοχλεί, εντούτοις, είναι πως ένας δήμαρχος τίποτα, όσο συμπαθής κι αν είναι, και είναι συμπαθέστατο το παλληκάρι, έχει πραγματικό έργο μηδέν ως σήμερα, το μόνο που έκανε είναι να "χαλάσει" την όμορφη Πλατεία της παραδοσιακής συνοικίας της Πρόνοιας  να ξωπετάξει την τσιμεντένια αναθηματική στήλη της Πλατείας Εθνοσυνελεύσεως, όπως έχει ονομαστεί, και, δύο χρόνια μετά, να ξαναβάλει απλώς γκαζόν, ξοδεύοντας πολύτιμους πόρους του ΕΣΠΑ, καθώς και να χτίσει ένα τετράγωνο τσιμεντένιο σαν αψίδα στον πεζόδρομο προς το παζάρι, γωνία με το πατρικό μου στη Σιδηράς Μεραρχίας, ακόμα αναρωτιόμαστε οι αναπλιώτες για τη χρησιμότητά του,  αν τούτα ονομάζονται  έργα δημαρχιακά, εντάξει, ένας πρώην μπασκετμπωλίστας, διορισμένος από το πρώην αφεντικό του, απελθόντα δήμαρχο -ως σήμερα δεν έχει εκλεγεί- ευρίσκεται equis paris δίπλα στις άοκνες προσπάθειες του Γιάννη Βακαρέλη). Αυτά είναι τα δυσάρεστα των μικρών κοινωνιών...



Το Φεστιβάλ μας, αδιαφιλονίκητα σπουδαίο, όλες οι οφειλές στον Γιάννη Βακαρέλη:
1994, Μάιος, λέει ο Γιάννης, μιας και μιλάς Ισπανικά, η  Βικτώρια δε λος Άνχελες, μπορείς? τι να μπορούσα, μπόρεσα, από αερoδρόμιο σε αεροδρόμιο, μία από τις απίστευτες εμπειρίες ζωής, ένας ζεστός κι απλούστατος άνθρωπος, ίσαμε τώρα που διατηρείται επαφή:






οι  Bachianas του Villa Lobos σε δίσκο βινυλίου ίσαμε σήμερα, ένα μπλε ελεκτρίκ φόρεμα, μια φιγούρα ψηλή και εύσωμη, μαύρα μαλλιά σε κότσο, η Πλατεία του Αη Γιώργη μέχρι τα μπούνια, όρθιοι στους γύρω δρόμους, μέχρι το ΚΤΕΛ, το μισό Ναύπλιο παρακολουθούσε με κατάνυξη, οι ανάσες ανύπαρκτες. Πολλές ήσαν οι στιγμές μυσταγωγίας στα 25 αυτά χρόνια του Φεστιβάλ, το 2009,αίφνης, στο  πανέμορφα φωτισμένο Μπούρτζι από την Ελευθερία Ντεκώ, όπως μόλις και το Παλαμήδι, σε μιαν ατμόσφαιρα νεραϊδένια, με το Berliner Ensemble, ξεσηκώνοντας τον κόσμο με Rimsky -Korsakov, τα δύο όμως κονσέρτα της Βικτώριας δε λος Άνχελες κείνον τον Ιούνη του 1994, ίσως η μεγαλύτερη...
Για κάτι τέτοια αξίζει να έχει ζήσει κανείς... για κάτι τέτοια οι παλιότεροι και νεώτεροι αναπλιώτες πίνουν νερό στο όνομα του Γιάννη Βακαρέλη, ως σήμερα. Είθε να μην τον αφήσει το κουράγιο του μπρος στην απίστευτη Ελληνική γραφειοκρατία και να φτάσουμε έναν αιώνα αναπλιώτικου φεστιβάλ δυτικότροπης και όχι μόνον μουσικής, του χρόνου λέμε να φέρουμε την Υasmin Levy...