-tell him-
Η σκόνη του χρόνου
σαν Λίβας
θολώνει το βλέμμα, τον νου
τα χρόνια σκονίζονται
σ’ εκείνα τα υψίπεδα ενός άλλου ουρανού
Γυρίσαμε στο Κιλιμάντζαρο
μπλεγμένα τα χρόνια
με χιόνι
σε κράσπεδα πρηνή
αλλόφρονες εμείς
σε αναζήτηση
του κανενός παντού/
δεν ξέραμε αν ήταν το χιόνι
βρωμισμένο
ή αγνό σαν βλέμμα
αλλοτινού καιρού
Χιονισμένη η σκόνη
ο Χρόνος,
χρόνο κέρδιζε
σε καιρούς-
η
ανάβαση
αβάσταχτη
πια-
Καθίσαμε κάτω.
σαν χρόνος
σαν σκόνη δίκης θείας
/πάντα ιπτάμενοι
θεοδικούμε
σ' ένα άλλο αλλού.
σμίξαμε χέρια
αφήσαμε
τη σκόνη του χρόνου
να κυλάει
στα ρυάκια του μυαλού.
©ΑΡ (από νέα συλλογή)
