(...) "Ποιός, λοιπόν, έτσι μας έστρεψε, ώστε
ό,τι κι αν κάνουμε, παίρνουμε τη στάση
κάποιου
που όλο αναχωρεί; Όπως κι εκείνος πάνω
στον τελευταίο λόφο, απ' όπου όλη του
την κοιλάδα μπορεί
γι' ακόμη μια φορά να δεί, όλο
πισωγυρνά, σταματά κι αργοπορεί -
έτσι κι εμείς ζούμε και πάντα
αποχαιρετούμε".
* από την 8η ελεγεία του ντουίνο, του ρίλκε, απόδοση: Μαρία Τοπάλη*
-αποχαιρετισμός, ζωή, καμιά πια -
********
-Στη σιωπή των λέξεων
(σιωπώ...)
Σωπαίνω λέξεις
σιγάζω σώμα
σωπαίνω εγώ...
εκκωφαντικός ο ήχος της σιγής
από όπλα πεταμένα καταγής-
AR
