Περπάταγες γυμνά
και δεν είχα
κλαριά να
σκεπάσουνε
το μυαλό
σου.
Περπάταγες
σιγά
και κράταγα
απ’ το χέρι
το παιδί να
συνταιριάξουμε
βήματα,
σκεπασμένοι
από βλέμματα
συμπάθειας,
τα μικρά
παιδιά συγκινούν,
έτσι δεν
λένε οι ανθολογίες;
Αφήσαμε το
χέρι,
μεγαλώσαμε
πια.
Ξέχασα πώς
περπατάς
Δεν θυμάμαι
αν χρειάζεσαι
σκέπασμα.
Το όλον:
ταινία 24 ωρών.
Έφτασε η 25η-
Εκείνες τις
θάλασσες
τις θυμάσαι
ή να
γυρίσουμε την ταινία πίσω;
Άσε,
Νέα, μοτέρ,
πάμε. κλακέτα 25η ώρα,
σκηνή α’,
λήψη β’ –φύγετε όλοι από τη μέση, είπαμε, τώρα!!!-
(απ’ το
σκρίπτ: προσοχή στον βηματισμό!!).
_25 ώρες..._
