κλείνοντας...
τι θύμισε κι ο Γιώργος τώρα...
"ΠΑΛΙΟ E-MAIL: Delete
Γιώργος Ρούβαλης
Ανάμεσα στα διακόσια τόσα
παλιά e-mail, ξεχωρίζει το δικό σου,
αγάπη μου.
Στέλνεις χαιρετίσματα κι αγάπη
έχοντας στη ζωή μου εμφανιστεί
μετά από σαράντα χρόνια απουσίας.
Ύστερα, σύντομα, ο θάνατός σου.
Σ’ έχασα μόλις σ’ είχα ξαναβρεί
γλυκιά, θετική, χαμογελαστή
εργατική, παλιά μου απρόσιτη αγάπη.
Κι απόμεινε εκείνο το e-mail
-πέντε χρόνια τώρα-
να θυμάμαι την παρουσία σου
και πολλά-πολλά άλλα.
Μετά από άπειρη αναμονή
-δεν ήθελα να σβήσω το εικονικό στίγμα σου-,
πάτησα τελικά delete.
Κι έσβησα το παλιό e-mail.
Όλους θα μας σβήσει
ο θάνατος."
© ΓΡ
Εν τω μεταξύ: NYC, NYC, Bodies
in motion:
απόσταξη
πνοής
απόφαση
φυγής
μες στη
γκριζάδα
μιας στιγμής.
Παρ’ τα
μαζί σου
κράτα
το χέρι
πρόσεχε
τις φάλαγγες
μη σπάσουν
άδοξα
θα πονέσουν
πορσελάνη/
οι
ανάσες
μαζί
ενός
λεπτού σιγή
αδίστακτα
θα πέσουν;
Φεβ.2013
18 χρονώ μωρό
18 χρονώ μωρό
σε πνίγω
όχι σε λίμνες σεληνιάζουσες
μη σε φεγγαρίσματα
του μεσής καλοκαιριού
18 χρονώ μωρό
το κλείνουν
τα χέρια μου τανάλιες
σε υψιπετές
αστικό περιβάλλον
εισχωρούν
στον ουρανοξύστη σου
σφυρίζουν
ενοχές
κυκλώνουν τύψεις.
Γκρεμίστηκ’ ο καιρός.
Ο ουρανοξύστης
καταγής
Μόνοι γιγαντώθηκαν
οι φόβοι
στον νέο σου ουρανό.
18 χρονώ μωρό
σε πνίγω
στη λήθη
σ’ εκσφενδονίζω
στο εγγύς
υπερπέραν.
Χωρίς χαμόγελο
Χωρίς τα δόντια έξω
Δάγκωμα ουδέν.-
Ιούλης 2012
©ΑΡ
χωρίς χαμόγελο, ξεχνιόμαστε, λοιπόν...
χωρίς χαμόγελο, ξεχνιόμαστε, λοιπόν...
εκείνα τα φθινόπωρα και κάποια πιο κοντινά, πακετάκι οι τσίκλες: λαφρύ πάντα το χώμα πάνω στο Λενάκι, εκείνον τον Σεπτέμβρη του '94 που τόσο χαζά νόμιζα δύσκολον, τη Λενιώ τη χάσαμε έναν Απρίλη του 1997,δεν ήταν 45, ήταν ένας υπεροχότατος, αφιλοκερδής άνθρωπος και γυρίζοντας πάντα από το Μεξικό της μ' ένα πελώριο καπέλλο, αναφωνούσε: "Μεξικάνικα πράγματα, μεξικάνικα πράγματα"... , το όλον: για την Ελένη, το σπιτάκι στην Φωκαίας στον Περισσό το γκρεμίσαν οι επίγονοι, μία απρόσωπη πολυκατοικία εφεξής, πόσες χιλιάδες φορές δεν είχα βουτήξει τ' αμάξι και τρέξει στην Ελένη στις 3 το πρωΐ για νηφάλια συμβουλή. -όταν κάποιοι ζουν μέσα μας, για όσο ζούμε μεις θα ζουν- της Ελένης, μέρες της γιορτής της, με ανοιχτό το σπίτι κι όλος ο Περισσός συν ΚΚΕ εκεί, ο Φλωράκης με τη θυμοσοφία του, πόσο τον αγαπούσα αυτόν τον άνθρωπο.... Υπερ~αγαπητή σε ολον τον Περισσό, λατρεμένη από τους μαθητές της στη ΣΕΛΕΤΕ. Της Λενιώς, αυτό.-
