μήτσος

δίκιο έχει η Ζωή: ο Μήτσος άφησε κάτι, ένα στίγμα, μια στιγμή, μια ευχή, σε όλους όσοι όχι μόνο τον γνωρίσαμε αλλά υπήρξαμε συνοδοιπόροι χρόνους πολλούς. Για ένα πράγμα ήμαστε όλοι σύμφωνοι: επιμελητής εκδόσεων με το μεράκι, τη γνώση και την ανιδιοτελή αφοσίωση δεν φαίνεται να ανατέλλει για να του πάρει την σκυτάλη.
Υπάρχει ένα τρομερό ανέκδοτο με τον υπέροχο Ζήσιμο Λορεντζάτο... δεν είναι ο χώρος..

Δημήτρης Αρμάος, 31 Μάη του 2015, ίσαμε 'κει ήταν το καντήλι του.

Ὑπέροχος Ὕμνος τῆς Ἀγάπης 
Α´ ἐπιστολὴ Παύλου πρὸς Κορινθίους (ιβ´ 27 - ιγ´ 13)

Ἀδελφοὶ, ὑμεῖς ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους. Καὶ οὔς μὲν ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν. μὴ πάντες ἀπόστολοι; μὴ πάντες προφῆται; μὴ πάντες διδάσκαλοι; μὴ πάντες δυνάμεις; μὴ πάντες χαρίσματα ἔχουσιν ἰαμάτων; μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; μὴ πάντες διερμηνεύουσι;ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα· καὶ ἔτι καθ᾿ ὑπερβολὴν ὀδὸν ὑμῖν δείκνυμι.	Αδέλφια μου, εσείς όλοι αποτελείτε το σώμα του Χριστού και είσθε μέλη του, όπου ο καθένας έχει τη δική του θέση. Και πρώτα μεν ετοποθέτησε ο Θεός τους αποστόλους, σε δεύτερη θέση τους προφήτες, σε τρίτη θέση οι διδάσκαλοι. Έπειτα ο Θεός άλλους έθεσε να ποιούν θαύματα, άλλους θεραπείες, άλλους να προστατεύουν τους αδυνάμους και ασθενείς, σε άλλους έδωσε χαρίσματα κυβερνήσεως και σε άλλους χαρίσματα ξένων γλωσσών. Δεν είναι όλοι απόστολοι, ούτε όλοι προφήτες, ούτε όλοι διδάσκαλοι. Δεν είναι όλοι θαυματουργοί, ούτε όλοι θεραπευτές, ούτε όλοι ομιλούν και διερμηνεύουν ξένες γλώσσες. Εσείς επιδιώκετε με ζήλο τα καλύτερα χαρίσματα, και για τούτο το λόγο σας δεικνύω μία οδό ανώτερη:
Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.	Εάν υποθέσομε ότι ομιλώ τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμη και των αγγέλων, δεν έχω όμως αγάπη, οι λόγοι μου ακούονται ως χάλκινος κώδωνας ή αλαλαγμός κυμβάλου. Και εάν έχω το χάρισμα της προφητείας και κατέχω όλα τα μυστήρια του Θεού και όλη τη γνώση, και εάν ακόμη έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ όρη, δεν έχω όμως αγάπη, δεν είμαι τίποτε. Και εάν διαθέσω τα υπάρχοντά μου στους πτωχούς, και εάν παραδώσω το σώμα μου για να καώ, δεν έχω όμως αγάπη, δεν ωφελούμαι σε τίποτε από αυτές τις θυσίες.
Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.	Εκείνος ο οποίος αγαπάει είναι μακρόθυμος κι ανεκτικός, είναι καλωσυνάτος, ευργετικός και ωφέλιμος, δε ζηλοφθονεί, δεν υπερηφανεύεται, δεν φέρεται με αλαζονεία και προπέτεια, δεν πράττει άσχημα, δε ζητεί τα δικά του συμφέροντα, δε ερεθίζεται από θυμό και οργή, δε σκέπτεται ποτέ κακό κατά του πλησίον, ούτε λογαριάζει το κακό που έπαθε από αυτόν. Δεν χαίρεται όταν βλέπει να γίνεται αδικία, χαίρεται όμως όταν βλέπει την αλήθεια να επικρατεί. Η αγάπη τα πάντα ανέχεται, στα πάντα εμπιστεύεται, για πάντα ελπίζει, τα πάντα υπομένει.
Ἡ άγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει· εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις καταργηθήσεται. ἐκ μέρους δὲ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν· ὅταν δὲ ἔλθη τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται. ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμουν· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ έπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην.	Η αγάπη ποτέ δεν εκπίπτει αλλά μένει πάντοτε ισχυρή: τα χαρίσματα είτε είναι προφητείες θα καταργηθούν, είτε είναι ξένες γλώσσες θα παύσουν, είτε είναι γνώση θα καταργηθεί και αυτή. Διότι τώρα εν μέρει και όχι τέλεια γνωρίζουμε και προφητεύουμε, όταν όμως έλθει το τέλειον, τότε το μερικό και ατελές θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο, ως νήπιο μιλούσα, ως νήπιο σκεπτόμουν, ως νήπιο συλλογιζόμουν. Όταν όμως έγινα άνδρας, κατήργησα πλέον εκείνα τα νηπιώδη. Διότι τώρα βλέπομε όπως σε ένα κάτοπτρο θαμπά και μας μένουν ανεξήγητα αινίγματα. Όταν όμως έλθει το τέλειο, θα ιδούμε φανερά και καθαρά, όπως πρόσωπο με πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μόνον ένα μέρος της αλήθειας, τότε όμως θα λάβω τόσο τέλεια γνώση, όσο με γνωρίζει ο Παντογνώστης.
νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ άγάπη.	Αυτά θα γίνουν, τώρα δε μένουν η πίστις, η ελπίς, η αγάπη, αυτά τα τρία: μεγαλύτερη δε από αυτό είναι η αγάπη.

---

*31.5.2015-31.5.2016 Ένας χρόνος ... 
Από μια ανέκδοτη εφηβική μετάφραση του Δημήτρη Αρμάου. Άσμα Ασμάτων

 (από το 8ο τραγούδι: θές με ὡς σφραγῖδα ἐπὶ τὴν καρδίαν σου...) --*Επειδή σε όλους κάτι έχει αφήσει...*
"Σουλαμίτιδα
Βάλε με σα σημάδι στην καρδιά σου
βάλε με σα σημάδι 'πα στο στήθος σου
γιατ' είν' η αγάπη δυνατή όσο κι ο θάνατος,
γιατί σκληρή 'ναι η ζούλια ωσάν τον Άδη.
Είναι οι φλόγες της φλόγες φωτιάς
και είναι χειμαρώδικο το άναμα.
Κατεβασιές δε δύνονται να σβήσουν την αγάπη,
μήτε μπορούνε να την πνίξουνε ποτάμια...(...)"

-(από την σύντροφό του, Ζωή Μπέλλα)-*

Ο  μικρός του γιός, ο Πτολεμαίος, εξελίσσεται σε μεγάλο βιρτουόζο της κιθάρας, εκεί, στη Γερμανία όπου διαπρέπει και τον χαιρόμαστε (μόνο που σκούρυναν τα φλογάτα κόκκινα μαλλάκια του και σοβάρεψε πια ως νέος επαγγελματίας...)

-Για κείνη τη συναυλία των Encardia στην Πετρούπολη, δεν ξέραμε καν αν θα γίνει,  είχε βαρύ καιρό, ήταν σαν σήμερα, ή πολύ αρχές  του Ιούνη? το 2007? είχε βρέξει πολύ και φοράγαμε όλοι αδιάβροχα,- θυμάμαι της Ζωής κατακίτρινο και του Μήτσου κατακόκκινο-που τότε τους γνωρίζαμε ολίγιστοι Ιταλόπληκτοι, πηγαίναμε και πηγαίναμε και πηγαίναμε κι οδηγώντας η Ζωή αναρωτιόταν: "μα πού πάμε ρε σεις, στον Άδη πάμε" και πεθαίναμε στο γέλιο. Κάποια στιγμή με βούτηξε ο Μήτσος απ' τη μέση -υπήρχε τότε και μέση και άκρη- κι αρχίσαμε να χορεύουμε σαν τους παλαβούς, σαν τις ταραντούλες, προς ευωχίαν πολλών, εμείς πάντως περάσαμε καλά κι ο Μήτσος έλαμπε. Κανένας δύσθυμος "βαρύς" διανοούμενος δεν υπήρξε ο Μήτσος, από το τρανταχτό του γέλιο, τους ζεϊμπέκικους και τα χούλα-χούπ μας όπου πάντα με κέρδιζε, όπως και στο σκάκι, το στρογγυλό του προσωπάκι και τα πάρτυ μας στις ταράτσες των σπιτικών μας, Ένας άνθρωπος που ζούσε μες στη ζωή, όντας ο ίδιος η ίδια η ζωή, Εμάς, γι' αυτά μας λείπει...https://youtu.be/romVmHteJ2s