Αυτός είναι ο Σταύρος Σταμπόγλης, εξαιρετικός ποιητής, πολύ ωραίος εικαστικός και μέχρις αηδίας σεμνός σε μια σημερινή κοινωνία που παραπαίει μεταξύ του κορδώνεσθαι ως του απλώς φαίνεσθαι, αναζητώντας αναγνώριση.
Έτσι θα μείνει, η φιλία του, η μέγιστη τιμή.
http://www.biblionet.gr/author/66061/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%80%CF%8C%CE%B3%CE%BB%CE%B7%CF%82,_%CE%A3%CF%84%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82
Σταύρος Σταμπόγλης: από το Φατσοτέφτερο:
"ΔΙΑΤΤΩ"
Σάββατο 21 Μαίου 2016... του ΣΣ, ανέκδοτο, αφιερωμένο στην συλλογή της Ζέφης
Δαράκη Η ΣΠΗΛΙΑ ΜΕ ΤΑ ΒΕΓΓΑΛΙΚΑ, εκδόσεις Νεφέλη 2014
ΠΕΡI ΒΕΓΓΑΛΙΚΩΝ (στη
Ζέφη Δαράκη)
Ουρανός ισχύος.
Άνεμοι γονατίζουν τους θάμνους• οδόσημα
σταυρώσεων και ρυθμός βοής.
Χείμαρροι, χείμαρροι, ξηρασία πάλλουσα η κίνηση•
μοιρολόι στις σχισμές.
Στεριά σε σύνθλιψη, ένα νησί το χώμα• επάλληλη αλυκή.
Και να, καλλιεργητές διαύγειας νοστιμεύουν
τη σκοτεινή ύλη της ζωής, αποχρωματίζουν
τη βαρύτητα του θανάτου.
Προετοιμάζονται ευκαιρίες, καθώς γλυκαίνει
το μαρτύριο με κομψό χειροφίλημα.
Προωθούνται συνθήκες, ότι δήθεν
μια ισορροπία αλώβητη γεννιέται.
Η απεραντοσύνη του μέλλοντος συνθλίβεται
με τέτοιες μηχανές συνέχεια μιας επιστήμης.
Δύσκολο να κρατηθούν οι έννοιες εν σειρά.
Και πώς θα πενθήσω το παρόν πού τυφλώνει μέλλον•
και πώς θ΄ αντέξω τα μάτια της μοναξιάς• και πως
ν΄ αποκρύψω τον στεναγμό από πληγή βαθιά.
Και η ποίηση; Α, η ποίηση• ξεδιψώντας εκεί,
στο ανείπωτο, κρατάει γερά εδώ.
Καθώς οι συμβολισμοί αναδίνουν οδύνη,
σε γνωρίζω στις λέξεις των αρωμάτων
σιωπή προς σιωπή.
Ουρανός ισχύος.
Άνεμοι γονατίζουν τους θάμνους• οδόσημα
σταυρώσεων και ρυθμός βοής.
Χείμαρροι, χείμαρροι, ξηρασία πάλλουσα η κίνηση•
μοιρολόι στις σχισμές.
Στεριά σε σύνθλιψη, ένα νησί το χώμα• επάλληλη αλυκή.
Και να, καλλιεργητές διαύγειας νοστιμεύουν
τη σκοτεινή ύλη της ζωής, αποχρωματίζουν
τη βαρύτητα του θανάτου.
Προετοιμάζονται ευκαιρίες, καθώς γλυκαίνει
το μαρτύριο με κομψό χειροφίλημα.
Προωθούνται συνθήκες, ότι δήθεν
μια ισορροπία αλώβητη γεννιέται.
Η απεραντοσύνη του μέλλοντος συνθλίβεται
με τέτοιες μηχανές συνέχεια μιας επιστήμης.
Δύσκολο να κρατηθούν οι έννοιες εν σειρά.
Και πώς θα πενθήσω το παρόν πού τυφλώνει μέλλον•
και πώς θ΄ αντέξω τα μάτια της μοναξιάς• και πως
ν΄ αποκρύψω τον στεναγμό από πληγή βαθιά.
Και η ποίηση; Α, η ποίηση• ξεδιψώντας εκεί,
στο ανείπωτο, κρατάει γερά εδώ.
Καθώς οι συμβολισμοί αναδίνουν οδύνη,
σε γνωρίζω στις λέξεις των αρωμάτων
σιωπή προς σιωπή.
Γιατί η ποίηση είναι μια λειτουργία σε συσκότιση, απ’την απόγνωση στη
γραφή, κι απ’τη γραφή στην απόγνωση (…)
Για την ιστολόγο, μία από τις δύο εν ζωή σπουδαιότερες ποιήτριες του 20ουαι. (η άλλη είναι, φυσικά, η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ και, φυσικώ τω τρόπω, όχι, επ' ουδενί, όχι, η Κική Δημουλά, διότι να επαναλαμβάνεις ένα «τέχνασμα» κοντά 60 χρόνια, χρησιμοποιώντας τις "ευκολίες σου" λες και μιλάμε για θεατρική σκηνή και θεατρίνους, παύει να συνιστά πρωτοτυπία και καταντά άκρως βαρετό, -το έκανε κι ο Ελύτης με το φως, τις θάλασσες και τα Αιγαία, πλην, του "βγήκε" η συνταγή, άπαξ, όμως, και οι δικές του επαναλήψεις καταντούν ομοίως βαρετές, οι εικονικές επαναλήψεις εν μεταφορά σε άλλο επίπεδο αλλά με τα ίδια υλικά αποκαλύπτουν στενότητα αισθήσεων και έλλειψη έμπνευσης -(αυτό το όταν δεν μπορείς να γράψεις, σιωπάς ,είναι περίπου άγνωστος τόπος σ' αυτή τη χώρα της πληθώρας, φυσικά) , εδώ είμαστε- με όλη την αγάπη που θα έχω πάντα στον άνθρωπο-από γεννοφάσκια- και όχι πια στην φλύαρα επαναλαμβανόμενη ποιητική της, ευτυχώς, ουδέποτε μάσησα τα λόγια μου, το γνωρίζει και συνεχίζουμε απρόσκοπτα την σχέση μας κι ας είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους που έγραψε δυο λόγια κάποτε για την ταπεινότητά μου, -οι δημόσιες σχέσεις μού απαρέσκουν έως θανάτου και θα μου απαρέσκουν ως απεχθείς στο διηνεκές- εξάλλου, οι σχέσεις των ανθρώπων δεν εξαργυρώνονται, ποτέ και για καμιάν αιτία, οι σχέσεις των ανθρώπων υπακούουν σε ένα και μόνον αέναο δούναι και λαβείν αφιλοκερδές και αυστηρά στη σφαίρα του ιδιωτικού -σε έτη φωτός μακριά από δημόσια εκδήλωση πραγμάτων κλπ επιφαινομένων' τότε, παρ' όλες τις κάλλιστες προθέσεις, κινδυνεύει να διολισθήσει μία σχέση στο θυμώδες επίπεδο της κοινωνικής εκπόρνευσης, απέχουμε- η αναλυτική ματιά οφείλει να είναι επιστημονικώς πως νηφάλια και η Ζέφη Δαράκη γράφει όποτε μπορεί, καθώς κι η Αγγελάκη, όταν γράφουν, ε, γράφουν, τελεία).
Ήχοι πλάγιοι
του Σταύρου Σταμπόγλη
Κοίταγες
μ’ ένα μάτι
σε σχήμα του αυγού
σε κοίταξα
με μάτι
ολοπόρφυρο
σχήμα του φεγγαριού.
Το αποτέλεσμα
ήταν
donnant-donnant
ή
το ρήμα επικρατώ
είχε τόσες έγνοιες
που δεν ήρθε στο ραντεβού.
Τα χρόνια της αθωότητας
συγκρούστηκαν ηχηρά
σε τείχη
από τέλος.
-Στο Καστράκι ο Σεφέρης
ακόμα απορεί-.
-Στο Καστράκι ο Σεφέρης
ακόμα απορεί-.
Οκτ. 2013 ©ΑΡ (εννοείται)-
-Καστράκι, άλλοι το λένε Αρχαίαν Ασίνην τε, κλπ...- ε, περίπου από μνήμης:
Ὁ Βασιλιᾶς τῆς Ἀσίνης
Ἀσίνην τε...
ΙΛΙΑΔΑ
Κοιτάξαμε ὅλο τὸ πρωὶ γύρω-γύρω τὸ κάστρο
ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸ μέρος τοῦ ἴσκιου ἐκεῖ ποὺ ἡ θάλασσα
πράσινη καὶ χωρὶς ἀναλαμπή, τὸ στῆθος σκοτωμένου παγωνιοῦ
Μᾶς δέχτηκε ὅπως ὁ καιρὸς χωρὶς κανένα χάσμα.
Οἱ φλέβες τοῦ βράχου κατέβαιναν ἀπὸ ψηλὰ
στριμμένα κλήματα γυμνὰ πολύκλωνα ζωντανεύοντας
στ ἄγγιγμα τοῦ νεροῦ, καθὼς τὸ μάτι ἀκολουθώντας τις
πάλευε νὰ ξεφύγει τὸ κουραστικὸ λίκνισμα
χάνοντας δύναμη ὁλοένα.... (....)
