Βρέχει μάτια, βρέχει σε μάτια καλπασμός και τα δάχτυλα, κοκκαλωμένα κι αυτά. Η γλώσσα, αμίλητη.

(…) Να πάμε λοιπόν στην ρευστή αχλύ της τότε Αλεξάνδρειας, ν’ αναρριχηθούμε επικίνδυνα στον Φάρο, να ξορκίσουμε τον ακατέργαστο φόβο και τα διάφανα γρέζια, τη μεγαλοσύνη σαν κολοσσό της Ρόδου, να πλεύσουμε στη Μεσόγειο της Κορνίς, δροσοσταλίδες στη Μαρεώτιδα,

ν’ αγναντέψουμε τις φελούκες, τα νάι, λευκά πανάκια στο βαθυγάλαζο, να χαθούμε στα χαμοσόκακα στο Ράμπλι, να συρθεί και πάλι ο αταβιστικός μας πρόγονος στη σκιά του-.

Αργή πορεία των Βερβερίνων στο σαχάρειο κίτρινο σπάει από τα άσπρα των Τουάρεγκ, προελαύνουν με καλπασμό για τη φιλική συνάντηση και ομού γλυκό τσάι στη φυλλωσιά της όασης (…)

-προδημοσίευση © ΑΡ-