Θαύματα
Εισέρχομαι σιγά
εισδύω απαλά
στη δικαίωση
του χρόνου
ακονίζομαι
απ’ τα θραύσματα
του τόπου
ξέπνοα
συλλαμβάνω
τις φουσκάλες
πάνω στη ζωή
κάτω
από
τα καθίσματα
του νου
Κυλάω ομαλά
στα εκτός
ουρλιάζω
στο φως
Μια σκέψη σφηνωμένη
στ’ ανοιχτό κρανίο
αβυσσαλέα
πώς\
και
γιατί.
8 Μάη, 2013, 3 χρόνια déjà ζούμε ακόμα
Δύσκολος ύπνος
σε πόρτες κλειστές\
οι εφιάλτες
ξεδοντιάζονται
με το πρώτο τσικ.
Στο γυάλινο μάτι
του εγκεφάλου
η καταγραφή\
Μάτια ανοιγμένα
στις αιτίες.
Σεπτ.2013
Φούγκα και
παραλλαγή, εν τω άμα…γυμνή και απτή…
*εδώ επιζήσαμε από δύο βαρβάτα τροχαία, σε κανένα δεν φταίγαμε, με γύψους ως τον λαιμό, δεν θα επιζήσουμε από άλλα? αλίμονο!!! (Κάθε Μ.Πέμπτη: ακίνητοι στον χρόνο, "δύσκολοι αποχαιρετισμοί, ο μπαμπάς μου" ευτυχώς, πάντα είναι κάποιοι εδώ).
