συναισθήματα αποστέρησης..

κάπου σημειώνεται: "ένα συναίσθημα αποστέρησης κατακαθίζει μεσοστρατίς στα βράχια"

Πεταλίδες στα βράχια

Ένα συναίσθημα αποστέρησης

                                                                                                                     κατακαθίζει στα βράχια,

                                                 μεσοστρατίς στον ήλιο.

                        Ούτε οι πεταλίδες

                                                                                                                δεν παρηγορούν –

                        την έλλειψη σελήνης-

                                                                                      Δροσίζω τα πόδια μου

στην άρμη

                                                                                                   και σκέφτομαι το τοπίο

                                                                                                     του κόλπου

                                                 π´ανεμίζει μαντήλια

                                                                                                                  από απέναντι.

Το Μπούρτζι, βέβαια,

                                                                                                   στενοχωριέται

                                                                                               για την απώλεια προσοχής

Αλλά, τι να κάνω κι εγώ;

                                                                                      Λίγες αισθήσεις έχω

                                                                                                 και δύο μόνο μάτια.

Αυγ.2010

©ΑΜΑΛΙΑ ΡΟΥΒΑΛΗ/AMALIA ROUVALIS

επικαιρότερο για τσέπη? προτάσεις...
Ούτε αξιολόγηση κλείνουν ούτε Θεός υπάρχει (ως ιδέα και σχήμα λόγου, βεβαίως). Δεν μας έφθανε το προσφυγικό στη συγκυρία, έχουμε και "εικονική ολοκλήρωση" διαπραγματεύσεων. Όλα τα "γεράκια" πάνω από το κεφάλι μας,όλα τα μίκρο και μέγα πολιτικο-οικονομικά παίγνια της παγκοσμιοποίησης στο πειραματόζωο της εποχής Ελλάδα.
Στον πάτο, πολλοί από μας (δεν είμαστε όλοι, κάτι botox Μαριάνες της Ελλάδας, κάτι "ιδρύματα" Νιάρχων, πλοιάρχων και λοιπών τραπεζι-οι-άρχων είναι εκτός εικόνας, εννοείται, στα Σίτυ άδοντας τα υπέροχα κέρδη τους, κάτι υπερ-λαμόγια εργολάβοι εθνικών οδών ή άλλοι, χειρότεροι κατά πολύ αυτοί, που ξεπλένουν την παραμονή τους εκτός φυλακής και το χρήμα τους σε Παναμάδες στις θύρες Ε1,2, τριακόσιες χιλιάδες δύο, του κινέζικου "πρώτου" λιμένα της χώρας, ως ο γλοιώδης Μαρινάκης και τα παρα-συμφέρματα αυτού -ασχέτως, κάποιες χιλιάδες τους ψήφισαν ή όχι? και κάποιοι είναι και φανατικοί οπαδοί της κλωτσοπατινάδας τους ή όχι?-).
Οι  πολλοί από μας τι θα απογίνουμε? ποιός το ξέρει που λέει και το άζμα...
Λόγω ιδιότητας (επάγγελμα είναι μεγάλη κουβέντα επί του προκειμένου) παρέλαβα σήμερα τα νέα στοιχεία του ΟΟΣΑ επί του προκειμένου, επί τα χείρω, εννοείται, αν αναφέρονταν κι αυτά ίσως να κοβόταν μαχαίρι ο ύπνος. Καθόλου τυχαία η πρόσφατη επισκεψούλα του παλιού μου γνώριμου Άνχελ Γκουρρία στα πάτρια (υπήρξε κάποτε τύποις αφεντικό μου), οι τεμενάδες του γνωστού Αλέξη τι τόπο να πιάσουν; οι αριθμοί είναι αριθμοί, τελεία.
Αυτός ο γνωστός Αλέξης πότε θα πάψει να χαμογελάει καλόκαρδα σε όλους και σε όλα λες κι η Ελλάδα είναι η Ντίσνευλαντ?
Αρχίζουν τα υποκοριστικά: "περικοπούλες", "συνταξούλες" "επιδοματάκια" για μετακομίσεις σε "μικρά υπόγεια δωματιάκια" ' "αποριούλα": τη  μετακόμιση θα χρηματοδοτήσουν οι ως κεραίας έχουσες καταβληθεί εισφορές μας ως σήμερα για σύνταξη και όχι συνταξούλα? Ακόμη κι ο γνωστός Τοτός κρύφτηκε κάτω από το θρανίο του.
Εντάξει, έχουν ξαναειπωθεί αυτά: μέρος του σημερινού ασφαλιστικού σταυρόλεξου θα συμβοηθήσει η γενιά μου να επιλυθεί, προς χάριν των επερχομένων. Αυτές τις μυθικές επιδόσεις "ετών 95, 100" θα τις ξεχάσουμε συντομότατα. Με την μέγιστη εξαίρεση, εννοείται, του γεννήτορος Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Δεν θα ζω αλλά προτείνω το σεπτόν του λείψανον (οψέποτε, χτυπάμε ξύλο) να ενταφιασθεί εντός του Παρθενώνος, αφού δεν κατέστη δυνατόν να τον πουλήσει στον καιρό του, ε, ας κάνουν παρέα αιωνίως.
Του λοιπού, εντασσόμεθα στην καταπληκτική περίπτωση (μεταξύ περίπου 120 χιλιάδων συναδέλφων, υποψηφίων συνταξιούχων) της, μετά έτη πολλά μελλοντικής αναμονής -όταν θα το έχουμε ξεχάσει δηλαδή και μάλλον πεθάνει, δηλαδή- συνταξιοδοτικής επιδότησης φαρμάκων και μικρού χαρτζηλικιού "ένα σουβλάκι την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα"... Επειδή απέχω γενικώς του κρέατος, με ένα μήλο την ημέρα μας βλέπω σε βάθος χρόνου. Πάλι καλά. Τι δεν είναι "καλά";  ότι οι συγκεκριμένοι εμείς 120 χιλιάδες νοματαίοι έχουμε καταβάλει στο ακέραιο τις εισφορές για κανονική σύνταξη. Και δη, στην υψηλότερη κλίμακα της εποχής καταβολής. 
Και δεν θα θέλαμε με αυτήν να βλέπουμε το Ερμιτάζ από τα διαδίκτυα αλλά να πάμε να το δούμε εκ του σύνεγγυς. Το ξεχνάμε, και αυτό...
Ο Χαρίλαος Τρικούπης διεκδικείται και από το χωριό μου ως γεννηθείς εκεί και μάλιστα σε σπίτι με κτήμα αμέσως μετά από το κτίσμα όπου πέρασα την παιδική μου ηλικία, πάνω από την Παραλία στ' Ανάπλι. Τις πταίει; σίγουρα όχι εμείς.
Οι πίνακες παρακάτω είναι ακριβείς για τα Ελληνικά δεδομένα, είπαμε, ο ΟΟΣΑ λίγο μας μειώνει τους δείκτες, (σημερινή σύγκριση με τα νεώτερα στοιχεία του ΟΟΣΑ που αναπαύονται ήδη στους φακέλους του γραφείου μου -όσο έχω και φακέλους και γραφείο-).
Θα έλεγε κανείς, ίσως: "των οικιών υμών εμπιπραμένων, υμείς άδετε" αλλά...

http://www.protagon.gr/epikairotita/asfalistiko-systima_test-44341084670

Κατά τα λοιπά, σήμερα είναι το αφιέρωμα στον Νανάκο τον Καρούζο, τον μεγαλύτερο σήμερα σύγχρονο ποιητή του χωριού μου, στο πλαίσιο του 1ου Συμποσίου Συγγραφέων της Αργολίδας από το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, όπου, στο πλαίσιο του νεότευκτου  Μεταπτυχιακού Τμήματος, η σημερινή κοσμήτορας Άλκηστις Κοντογιάννη προσπάθησε και πέτυχε με την μέγιστη επιτυχία την σύζευξη της τοπικής κοινωνίας ξύμπασας της Αργολίδας με την πανεπιστημιακή κοινότητα. Επίτευγμα (γνωρίζοντας μάλλον καλά την δυστοπική αυτή κοινωνία και το πανεπιστημιακό Τμήμα στο οποίο δίδαξα στο κοντινό παρελθόν και έπεται συνέχεια στο εγγύς μέλλον).
http://ts.uop.gr/syngrafeisargolidas-symposio/index.php/parousiasis/afieroma/49-karouzou

-Επειδή δεν γίνεται και να αναλύονται επιστημονικώς πως στοιχεία του ΟΟΣΑ και να υπάρχει φυσική παρουσία στο Ελληνικό Τμήμα Σπουδών Harvard, τις ταπεινές δικές μου εκτιμήσεις για τον Νανάκο (οικογενειακώς πως οικείο) θα αναγνώσουν φίλοι "κάτω"

-Το κύριο ποίημα του Νανάκου για το χωριό μας:

Θανάσιμο Ανάπλι

Φίλε ρωτώ αν έχεις άλλοτε δει τ’ Ανάπλι.
Όλη νύχτα μπορείς ν’ ανεβαίνεις
τις σκάλες των ενετών
με αναπλιώτισσες απέλπιδες εκεί ψηλά
στα ζωγραφικά μπαλκόνια των ψαράδων
να βλέπεις του φεγγαριού
το μονοπάτι της αγάπης από σμάλτο
στην ακούσια θάλασσα νυχτερινή.
Αλλά πρέπει να μείνεις εδώ κάτω ξένος
μακρινός
ξένος και λέω να δυναμώσεις το ραδιόφωνο που κρατάς
κι αν όχι
να φύγουμε
πάλι στην εμπορική φωταψία των δρόμων.
Υπάρχει κι άλλο φεγγάρι
μπηγμένο σε μια στέγη και τη λιώνει.
Μείνε ξένος —
αν πιέσω το κουμπί της μνήμης μου
ο τρόμος θα με ανατινάξει.
Εδώ είναι η αποθήκη του ξένου στόλου
οι ενετοί μας κοιτάζουν απ’ τον αναπλιώτικο ουρανό
με θυμούνται φυλακισμένο στην αποθήκη
σήμερα μουσείο
τα χρόνια για την ελευθερία πρόχειρη φυλακή
με θυμούνται.
Άνθος του κινδύνου αριστερά στο στήθος
κι ο θάνατος
μοίρα των παλικαριών φίλων μου που χάθηκαν.
Γιάννη Άγγελε Μιχάλη ψηλά πολύ ψηλά…
«Ακούσατε αγαπημένα σας
τραγούδια» λέει το ραδιόφωνο στο χέρι του ξένου
και σεις
Γιάννη Άγγελε Μιχάλη τόσο ψηλά πολύ ψηλά.