HORAS DE JUNIO (από τη συλλογή Hora y veinte-1927 -Μία και είκοσι-1927)
Ώρες Ιουνίου
Γυρίζω σ’εσένα, μοναξιά, κενό νερό,
νερό των εικόνων μου, τόσο νεκρό,
σύννεφο των λόγων μου, τόσο ερημικό
νύχτα της ανείπωτης ποίησης.
Για σε το ίδιο αίμα –δικό σου και δικό μου-
ρέει η ψυχή του κανενός πάντα ανοιχτά.
Για σένα η αγωνία είναι σκιά στην πόρτα
που δεν ανοίγει ούτε τη μέρα ούτε και τη νυχτιά.
Ακολουθώ την παιδική ηλικία στη φυλακή σου, και το
παιχνίδι
που εναλλάσσει θανάτους κι αναστάσεις
από την μια εικόνα στην άλλη ζει τυφλό.
Κραυγάζουνε ο άνεμος, ο ήλιος κι η θάλασσα σε
ταξίδι.
Εγώ κατασπαράζω τις καρδιές μου
και παίζω με τα μάτια του τοπίου.
Ο Ιούνιος μού ’δωσε τη φωνή, τη σιωπηλή
μουσική να σιγάσω ένα συναίσθημα.
Ο Ιούνιος παρασέρνεται τώρα σαν τον άνεμο
κι ψυχή άδικα βιάστηκε να ευχαριστηθεί.
Στο χρόνο της θανής μου κάθε μέρα
οι συνέπειες της φωνής μου είπαν τόσα
και τόσο σιωπηλά, που κάποιες μέρες
ζήσαν στη σκιά αυτού τού τραγουδιού.
(Εδώ η φωνή ραγίζει κι ο τρόμος
για την τόση μοναξιά τις μέρες τις γεμίζει.)
Σήμερα κλείνει χρόνος, Ιούνιε, που μας είδες,
άγνωστους, μαζί, για μια στιγμή.
Οδήγησέ με σε κείνο το λεπτό από διαμάντι
που συ μες σ’ ένα χρόνο έκανες πέρλα θλιβερή.
Σήκωσέ με ως το σύννεφο που
ήδη υπάρχει,
σώσε με από τα
σύννεφα, εμπρός.
Κάνε νά’ναι το σύννεφο η καλή στιγμή
που μού ‘δωσες, Ιούνιε, και σήμερα έχει ενός χρόνου ζωή.
Δίπλα στον ουρανό τη νύχτα θα περάσω
για να διαλέξω σύννεφο, το πρώτο
σύννεφο που απ’ τ΄όνειρο θα βγει, από τον ουρανό,
τη θάλασσα, τη σκέψη και την ώρα,
τη μόνη ώρα που εμένανε προσμένει
Σύννεφο των λόγων μου προστατευτικό!
Hora y 20, 1927
HORAS DE JUNIO
Vuelvo a ti,
soledad, agua vacía,
agua de mis imágenes, tan muerta,
nube de mis palabras, tan desierta,
noche de la indecible poesía.
agua de mis imágenes, tan muerta,
nube de mis palabras, tan desierta,
noche de la indecible poesía.
Por ti la misma
sangre --tuya y mía--
corre al alma de nadie siempre abierta.
Por ti la angustia es sombra de la puerta
que no se abre de noche ni de día.
corre al alma de nadie siempre abierta.
Por ti la angustia es sombra de la puerta
que no se abre de noche ni de día.
Sigo la infancia
en tu prisión, y el juego
que alterna muertes y resurrecciones
de una imagen a otra vive ciego.
que alterna muertes y resurrecciones
de una imagen a otra vive ciego.
Claman el viento,
el sol y el mar de viaje.
Yo devoro mis propios corazones
y juego con los ojos del paisaje.
Yo devoro mis propios corazones
y juego con los ojos del paisaje.
Junio me dio la
voz, la silenciosa
música de callar un sentimiento.
Junio se lleva ahora como el viento
la esperanza más dulce y espaciosa.
música de callar un sentimiento.
Junio se lleva ahora como el viento
la esperanza más dulce y espaciosa.
Yo saqué de mi voz
la limpia rosa,
única rosa eterna del momento.
No la tomó el amor, la llevó el viento
y el alma inútilmente fue gozosa.
única rosa eterna del momento.
No la tomó el amor, la llevó el viento
y el alma inútilmente fue gozosa.
Al año de morir
todos los días
los frutos de mi voz dijeron tanto
y tan calladamente, que unos días
los frutos de mi voz dijeron tanto
y tan calladamente, que unos días
vivieron a la
sombra de aquel canto.
(Aquí la voz se quiebra y el espanto
de tanta soledad llena los días.)
(Aquí la voz se quiebra y el espanto
de tanta soledad llena los días.)
Hoy hace un año,
Junio, que nos viste,
desconocidos, juntos, un instante.
Llévame a ese momento de diamante
que tú en un año has vuelto perla triste.
desconocidos, juntos, un instante.
Llévame a ese momento de diamante
que tú en un año has vuelto perla triste.
Álzame hasta la
nube que ya existe,
líbrame de las nubes, adelante.
Haz que la nube sea el buen instante
que hoy cumple un año, Junio, que me diste.
líbrame de las nubes, adelante.
Haz que la nube sea el buen instante
que hoy cumple un año, Junio, que me diste.
Yo pasaré la noche
junto al cielo
para escoger la nube, la primera
nube que salga del sueño, del cielo,
para escoger la nube, la primera
nube que salga del sueño, del cielo,
del mar, del
pensamiento, de la hora,
de la única hora que me espera.
¡Nube de mis palabras, protectora!
*Για να γίνει ίσως καλλίτερα κατανοητό από τους Έλληνες αναγνώστες, αυτό το ποίημα παραθέτει ο Κάρλος Φουέντες με θαυμασμό στο πρώτο του εμβληματικό μυθιστόρημα La región más transparente = "Η καθαρότερη περιοχή του αέρα", που σηματοδότησε το Λατινοαμερικανικό "μπουμ" στη Λογοτεχνία της σύνολης Λατινικής Αμερικής. ετοιμάζεται και θα κυκλοφορήσει σύντομα σε μετάφραση ΑΡ*
Προσωπικά, αυτό μου κόστισε το περισσότερο στην απόδοσή του και το υπογράφω χωρίς την παραμικρή αιδώ.
Αλλά ο Κάρλος Πεγισέρ έχει εγγραφεί στην Ιστορία της Παγκόσμιας Ποίησης για τον "Τροπικό" του:
DESEOS
ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ
Τροπικέ, γιατί μού’δωσες
χέρια βουτηγμένα μες στο χρώμα.
Ό,τι κι αν αγγίξω
μ΄ήλιο θα γιομίσει.
Στα μαλακά τα βράδυα τόπων αλαργινών
θα περάσω με τους θορύβους μου σαν γυαλί στραφταλιστό.
Άσε με μόνο μια στιγμή
Να πάψω νά ‘μαι χρώμα και κραυγή.
Άσε με μόνο μια στιγμή
ν’ αλλάξει κλίμα η καρδιά,
να πιώ το ημίφως τού έρημου,
να σκύψω σιωπηλά από μπαλκόνι μακρινό,
να βυθιστώ στον μανδύα λεπτών πτυχών,
να διαχυθώ στην όχθη ευλάβειας απαλής,
να χαϊδέψω γλυκά τα ίσια μαλλιά
και να γράψω με γραφίδα λεπτότατη τη δική μου περισυλλογή.
Αχ! και νά ‘παυα μόνο μια στιγμή
να ‘μαι ο Βοηθός στο Πεδίο του ήλιου!
Τροπικέ, γιατί μου ‘δωσες
χέρια βουτηγμένα μες στο χρώμα!
Από τη συλλογή «Πέτρα των θυσιών» (Piedra de sacrificios), 1924
το όλον, για τον Ιούνη-Ιούλη-Αύγουστο του 1994, εξαιρετικά...
de la única hora que me espera.
¡Nube de mis palabras, protectora!
*Για να γίνει ίσως καλλίτερα κατανοητό από τους Έλληνες αναγνώστες, αυτό το ποίημα παραθέτει ο Κάρλος Φουέντες με θαυμασμό στο πρώτο του εμβληματικό μυθιστόρημα La región más transparente = "Η καθαρότερη περιοχή του αέρα", που σηματοδότησε το Λατινοαμερικανικό "μπουμ" στη Λογοτεχνία της σύνολης Λατινικής Αμερικής. ετοιμάζεται και θα κυκλοφορήσει σύντομα σε μετάφραση ΑΡ*
NOCTURNO DEL MAR AMOR
ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΑΓΑΠΗ
|
DESEOS
ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ
Τροπικέ, γιατί μού’δωσες
χέρια βουτηγμένα μες στο χρώμα.
Ό,τι κι αν αγγίξω
μ΄ήλιο θα γιομίσει.
Στα μαλακά τα βράδυα τόπων αλαργινών
θα περάσω με τους θορύβους μου σαν γυαλί στραφταλιστό.
Άσε με μόνο μια στιγμή
Να πάψω νά ‘μαι χρώμα και κραυγή.
Άσε με μόνο μια στιγμή
ν’ αλλάξει κλίμα η καρδιά,
να πιώ το ημίφως τού έρημου,
να σκύψω σιωπηλά από μπαλκόνι μακρινό,
να βυθιστώ στον μανδύα λεπτών πτυχών,
να διαχυθώ στην όχθη ευλάβειας απαλής,
να χαϊδέψω γλυκά τα ίσια μαλλιά
και να γράψω με γραφίδα λεπτότατη τη δική μου περισυλλογή.
Αχ! και νά ‘παυα μόνο μια στιγμή
να ‘μαι ο Βοηθός στο Πεδίο του ήλιου!
Τροπικέ, γιατί μου ‘δωσες
χέρια βουτηγμένα μες στο χρώμα!
Από τη συλλογή «Πέτρα των θυσιών» (Piedra de sacrificios), 1924
το όλον, για τον Ιούνη-Ιούλη-Αύγουστο του 1994, εξαιρετικά...
©ΑΡ όλα δημοσιευμένα, ως εκ τούτου, η ιστολόγος ευελπιστεί, πάντοτε καλή τη πίστη,πως οποιεσδήποτε αναπαραγωγές, ηλεκτρονικές ή έγχαρτες θα σεβαστούν κόπο και απλήρωτη εργασία με απλή παράθεση της πρωτότυπης εργασίας, εννοείται πώς σε αντίθετη περίπτωση, υπάρχουν και νομικά εργαλεία στη διάθεση όλων, άρα και της ιστολόγου. Ευελπιστούμε πως ποτέ δεν θα φθάσουμε σε τόσο ψυχοφθόρες περιστάσεις για τα αυτονόητα...όπως για πρότυπη εργασία για την Αλεχάντρα Πισαρνίκ, που είδαμε, αίφνης, δημοσιευμένη έχοντας "οικειοποιηθεί" και περιλάβει δικές μας αποδόσεις λες και είναι άλλων ομοτέχνων, έτσι, αβρόχοις ποσί.
ΥΓ, ποσώς θα επιθυμούσαμε να επανέλθουμε σε αυτά τα δυσάρεστα, πλην, αν παραστεί η ανάγκη, ας μην μείνει η παραμικρή αμφιβολία για την Νόμω υπεράσπιση κεκτημένων.
ΥΓ, ποσώς θα επιθυμούσαμε να επανέλθουμε σε αυτά τα δυσάρεστα, πλην, αν παραστεί η ανάγκη, ας μην μείνει η παραμικρή αμφιβολία για την Νόμω υπεράσπιση κεκτημένων.