Τα επόμενα δεν είναι κοινοποιήσιμα.
Ρηνιώ Παπανικόλα, μια ιδιάζουσα περίπτωση σε κείνες τις ιδιάζουσες μέρες όπου ακόμα υπήρχε παραγωγή ενός άλλου πολιτισμού.
Η νοσταλγία βλάπτει σθεναρά την υγεία.
Οι θύμισες τής κάνουν καλό.
Μια ποιήτρια της ζωής υπήρξε η Ρηνιώ Παπανικόλα κι η ποίησή της του μικρού, του απλού, του μεγάλου.
-Είμαστε ακόμα ζωντανοί- (μακριά από μας το χειροκρότημα)-
* Δε θέλω τώρα να ξυπνάω
τα φλογερά πουλιά της τρυφερότητας.
Δε θέλω τις συνηθισμένες μικρές σιωπές
και τις κουβέντες τις μεγάλες,
κουβέντες που δεν λένε τίποτα.
Δε θέλω τρίμματα,
θέλω δυο μάτια ολοκαυτώματα
και μια συνηθισμένη καλημέρα.
Θέλω κοντά μου τη σιωπή των ήχων
που σαν γυρνάνε απ΄ το ταξίδι τους
διαλέγουν να κουρνιάσουν δίπλα μου.
Κι οι μέρες γύρω μου να πλέκουν
να πλέκουν το πουλόβερ των αφρών τους. *
τα φλογερά πουλιά της τρυφερότητας.
Δε θέλω τις συνηθισμένες μικρές σιωπές
και τις κουβέντες τις μεγάλες,
κουβέντες που δεν λένε τίποτα.
Δε θέλω τρίμματα,
θέλω δυο μάτια ολοκαυτώματα
και μια συνηθισμένη καλημέρα.
Θέλω κοντά μου τη σιωπή των ήχων
που σαν γυρνάνε απ΄ το ταξίδι τους
διαλέγουν να κουρνιάσουν δίπλα μου.
Κι οι μέρες γύρω μου να πλέκουν
να πλέκουν το πουλόβερ των αφρών τους. *