20/2/16

... Η μνήμη είναι μια βαλίτσα. Η λήθη είναι δύο....

Όταν οι πρωτότυπες φωνές είναι πρωτότυπες, είναι πρωτότυπες,
οι ρέστοι, είμαστε απλώς οδοντόκρεμες, έστω και λευκαντικές. πλην... 
Δεν κάνει θόρυβο γύρω από το όνομά του ή τα γραφτά του, προβάλλεται ακροθιγώς ακόμη και στα διαδίκτυα, έχει, ευτυχώς, επίγνωση της ικανότητός του να ποιεί ποιητική με εξωποιητικά εργαλεία, δεν κλαυθμηρίζει, βιώνει την όποια ζωή του υγιώς και προσκομίζει ποιητική που ίσως και να είναι η μόνη που θα παραμείνει από τη γενιά του. Για να μην ταλαιπωρούμεθα και να μην βαυκαλιζόμεθα όσοι λοιποί ημείς.

Γιάννης Στίγκας το όνομά του: 


 ΣΧΟΛΙΟ ΠΡΟΣ ΠΑΣΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ:


(…)
τι με κοιτάς;
το διάβασες το ποίημα
Αγκαλιαζόμαστε σημαίνει αρωματίζουμε το κενό

Μόνος πέρασα σταυροβελονιά
Την αστραπή στο αίμα

Σώμα είναι η πέτρα που πίστεψε

Αυτούς που ορθώσαν όνειρο
παντός καιρού κι ανόθευτο 
αυτούς που ανοίξανε τα σκέλια τους
στο φως 
κυρίως 
αυτούς που φεγγαρώθηκαν 
εγώ θα τους βυζάξω


-τι άλλο θέλεις να σου πω-
Εχθές το βράδυ στο μετρό
 
αγγίζονταν χιλιάδες σώματα
 
κι ούτε ένα τσαφ για τα προσχήματα
 
ούτε ένα τόσο δα ηλεκτρόνιο
 
κάτι
ν' ανατριχιάσει τα χαμένα βλέμματα
μήπως και δούμε την Ιθάκη ολόγυμνη
κάτω από τα ταγέρ
 
και τα πουκάμισα

Αλλά κι απόψε θα περάσω απέναντι
Απόψε - όχι για την ποίηση
-μη φανταστείτε κάτι ηρωικό-
Απλά για να πάρω τσιγάρα

Η τέλεια ακουστική του λαβύρινθου (απόσπασμα)

 Επειδή
δεν μπόρεσα να πνίξω τον ουρανό
- τόσο γαλάζιο που στο τέλος ελπίζεις -
ένας άγγελος
μου ψιθυρίζει τρυφερά
χτίσε με
σ' ετούτες τις πέτρες

ΙΙ.

Επειδή
όσο κι αν κάπνισα
δεν βρήκα το μίτο μου
τόσες αγάπες
τόσο λαχάνιασμα
και ο Μινώταυρος
τι βιολιστής, Θεέ μου,

ΙΙΙ.

Ξέμεινα
με τον ουρανό και το Λόγο
κανείς τους δεν ξέρει να μ' αγαπήσει
(φταίνε λιγάκι κι οι εποχές
τα δόντια μου που 'ναι στραβά
φταίει
το έσω σκιάχτρο)

IV.

Είμαι τόσο πρόθυμος για συντέλεια
ώσπου να γράψω «λουλούδι»
έχει ήδη χάσει δυο πέταλα
δεν ξέρω αν το φως
είναι τέχνασμα σκότους
ή ανάποδα
εγώ
μόνο να βασανίζω τις πεταλούδες
- καμιά τους δεν ξέρει να μ' αγαπήσει.

Η αλητεία του αίματος

 Η μνήμη είναι μια βαλίτσα.
Η λήθη είναι δύο.
Να πάρουμε το φως απ' την αρχή
να δούμε αν επιμένει στο κάρβουνο.
Εγώ δεν πείθομαι,
βλέπεις,
έχω τόσες φλόγες να συντηρήσω.

Φλόγα πρώτη:
Μ' ακουμπάς
και το αίμα μου ανοίγει μεγάλα μπουμπούκια.
Στο τέλος δε θα μείνει χώρος για μένα.

Φλόγα δεύτερη:
Να παίζεις με το μηδέν
και να μένεις στον άσσο.

Φλόγα τρίτη:
Αυτή η ένδεια
του να μη στέκεσαι
των θηρίων ηνίοχος
αλλά και βορά διαδρόμων.
Θέλησα το σώμα
στην προέκτασή του σε ήλιο,
τώρα
ζητάω απ' την ποίηση
να μου σπάσει τα χέρια.

Φλόγα τέταρτη:
Αυτή που ρίχνω τα σφαγμένα ποιήματα.
Αυτή που με περιμένει.

Φλόγα Πέμπτη (η επονομαζόμενη και κοινή):

Τρελέ, θα πιάσουμε καμιά πυρκαγιά εδώ μέσα.

Hadjidakis-Fleury Dadonaki: I love you - Σ' αγαπώ

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου Να μυρίζω από σέν...