απολύοντας...

Όπως είπε ο λογοτεχνικός υιός Διονύσης Μαρίνος:

"Ο θάνατος είναι βλάκας. Χθες ο Ντέιβιντ, σήμερα ο Νίκος Παναγιωτόπουλος. Αύριο, αν γίνεται, ας κάτσει λίγο στην άκρη κι ας μας αφήσει στην ησυχία μας".

Του Νίκου Παναγιωτόπουλου, πολλοί του οφείλουν πολλά (εγώ, καμπόσα)
για του λόγου μου, η Πρωϊνή Περίπολος ήταν η κορυφαία του κι ας μην είχε την ίδια αναγνώριση (παρ' ότι βραβεία έλαβε και εισιτήρια "έκοψε"), σαν να βλέπεις το Στάλκερ του Ταρκόφσκι, ιδιαίτερα στη σκηνή με τον κατακλυσμό, την Michelle Valley και τον Τάκη Σπυριδάκη:

τα ρέστα είναι γνωστά:

και σαφώς: