πανσέληνοι...
ΖΩΗ ΚΙ ΑΥΤΗ..
‘Ο,τι χώρεσε από ζωή,
χώρεσε.
Τώρα στριφώνω τα ξεφτίδια
για να μην ξηλωθεί
και το λίγο που απομένει.
Οκτ. 2008
Εφυγες
Εφυγες πριν να έρθει το πρωϊ/
\ δεν είπες ν’αφήσεις πίσω σου
ούτε μια ρανίδα από σέναν.
Ετσι, για να σε θυμάται ο χώρος.
Ανάπλι .2000
ΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ
Το δοξάρι της πεθυμιάς μου
είναι επικίνδυνο.
Μπορεί να πληγιάσει το αδύνατο
κορμί σου,
να βουλιάξει τα εύθραυστά σου
οστά.
Να κάνει τρύπες στην
τακτοποιημένη οικογενειακή σου
ζωή.
Αυτά και τόσα άλλα δεν φοβήθηκες
σαν οπισθοχώρησαν
οι καλές σου προθέσεις
μετά από εκείνη την περιώνυμη
φράση που άφησες να εννοηθεί;
Όταν σίγησε
η ασίγαστη περιέργειά σου;
Η λύρα μου
δεν ψάλλει μόνο γλυκά.
Γρήγορα το κατάλαβες,
γρήγορα αποσύρθηκες
στις οριοθετημένες σου σφαίρες.
Οι προτεραιότητες λέγονται δόξα
κι η ψυχή
γίνεται πνευματικά
αργυρώνητη.
Αναρωτιέμαι μονάχα:
εκείνα τα εύθραυστα κόκκαλα
δεν πονάνε;
να τα προσέχεις.
‘Επεα
πτερόεντα, 2010
κάτι άλλα
ψιλά (και εν πολλοίς αδιάφορα) σε σκηνές προσεχώς
‘Όταν είμουν
πιτσιρίκι, η τάτα τραγουδούσε στο πιάνο
αυτό:
έκανε κρύο κι ήσαν αλλιώς τα πράγματα…
Ως τάτα σήμερα, πάμε για βουτιές:
varadero, Cuba
καλές χριστουγενιάτικες γιορτές πατριώτες...
