ΤΙΜΟΝΙ

Memory of...

Robert Desnos

J'ai tant rêvé de toi

J'ai tant rêvé de toi que tu perds ta réalité.
Est-il encore temps d'atteindre ce corps vivant
Et de baiser sur cette bouche la naissance
De la voix qui m'est chère?

J'ai tant rêvé de toi que mes bras habitués
En étreignant ton ombre
A se croiser sur ma poitrine ne se plieraient pas
Au contour de ton corps, peut-être.
Et que, devant l'apparence réelle de ce qui me hante
Et me gouverne depuis des jours et des années,
Je deviendrais une ombre sans doute.
O balances sentimentales.

J'ai tant rêvé de toi qu'il n'est plus temps
Sans doute que je m'éveille.
Je dors debout, le corps exposé
A toutes les apparences de la vie
Et de l'amour et toi, la seule
qui compte aujourd'hui pour moi,
Je pourrais moins toucher ton front
Et tes lèvres que les premières lèvres
et le premier front venu.

J'ai tant rêvé de toi, tant marché, parlé,
Couché avec ton fantôme
Qu'il ne me reste plus peut-être,
Et pourtant, qu'a être fantôme
Parmi les fantômes et plus ombre
Cent fois que l'ombre qui se promène
Et se promènera allègrement
Sur le cadran solaire de ta vie.

Robert Desnos, "Corps et biens".

Παίζοντας με το τιμόνι

Και όλα και τίποτα

στο χαλαρωμένο σκοινί

Το κάτω του γκρεμού

θα κλείσει τις ρηγματωσιές

θα βγάλει ανθάκια

πουρνάρια και θάμνους.

Και όλα και τίποτα

στο χείλος μου.

Έκανα αναστροφή

(Σκέτο)

Κοιτώντας τις έγνοιες

πουλιά φευγαλέα

πετάνε τη νύχτα

ζητώντας ερέβη

να μην ξεχωρίζουν

                                             τα μάτια

                                                   το σώμα

                                                                               ο νους.

Κοιτώντας τις έγνοιες

φτερά ξεχασμένα

στο ντύμα της συνείδησης

                                                     να προσκολλώνται

                                     \εξ υπαρχής

στο δέρμα.

Σ......συρριστικό.....

Δεν μπορεί,

κάποτε

θα υποσταλούν

οι σημαίες

του εγώ

οι συρμοί

σσσς συριστικό

ή παχύ?

sh-sch- ¿sheet?

θα έχουν

καταποντιστεί

κάτω από

τη μοναδική γέφυρα

που

τους είχε απομείνει

όλες

οι αναστροφές

τιμονιού

θα τρακάρουν

σε δέντρα,

αισθήσεις,

ποντισμούς,

σεισμούς-

\νύχτες ασέληνες_

θλιβερό αποτέλεσμα

συντρίμια λαμαρίνας

              κατά προτίμησιν

γαλάζιας

σαν τα μάτια

του σούρουπου

στα Καμμένα Βούρλα

μώβιζε απαλά

τα φλυτζάνια

με τον κρύο

καφέ

κρυώναμε

μες τη ζέστη

του εμείς πιά-

Κάποτε

οι θάλασσές μου

δεν θα είναι γκρίζες

μόνο

γλυκά γαλάζιες

θ’ αναγνωρίζω

τους ορίζοντές μου

Ίσως τότε,

λέω,

ίσως τότε,

τα βράδυα

να μην είναι αλαργινά

παρά

χιονένιες

νιφάδες

στα φυτά μας

Φυτά κοινά

κι αειθαλή

στην αφή-

δεν θα περιμένουν

άλλο/.

Τα \α/

δεν θα χάσκουν άδεια

σαν Κυριακές

που κλαίνε

Τα \ο -

θα κλείνουν

ολοστρόγγυλα

αποκλείοντας τους ορίζοντες.

Τα σύμπλοκά τους

θα μας πλεύσουν

σε ποσειδώνιες

τρικυμίες

τα βαρκάκια

θα κυμανθούν

ποντιστούν,αμυνθούν-

καταφύγιο

σε θυελλώδεις

αφρούς-/.,

Θα κεραυνωθεί

το άκρο της γης

Το βλέμμα μας

στο διάστημα

υπάρχω-εμείς-/γιατί\???

Γαλήνη

μετά

την κρεμάμε

σε λόχμες

φουντωτής

κραυγής.

Καταύγασμα

σε νέες αιχμές

,μιας άνοιξης

/με πεδιάδα

θαλερή/????

δέντρα χαμογελαστά

και

τις ελπίδες μας

να λιάζονται

/γυμνές\

από κάτω

Μια κουβέρτα σιωπηλή

-γκρι κατά προτίμησιν_/

να

τις σκεπάσει

στοργικά

παρακαλώ/

ή

\να τις πνίξει

ανηλεώς/.-

\¿απηνέστατα?/-???