ΜΙΚΡΕΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΑΡΤΙΔΕΣ

Σε μια πατρίδα που την παίζουν  ΟΛΟΙ στα ζάρια της πολιτικάντικης  κι οικονομικής τους επιβίωσης, σε μια πατρίδα που οι ολίγοι χάνουμε, ακούγοντας κυνικά από χθες πως ένα μη χρειαζούμενο επ' ουδενί διχαστικό δημοψήφισμα (ευτυχέστατα, διχασμός επιδερμικός) οφείλεται απλώς στο να σωθούν κάποια ανυπότακτα εφηβάκια στην 6η ήδη δεκαετία της κομματοδίαιτης ζωής τους, παίζοντας black jack στις δικές μας πλάτες, σε μια πατρίδα που έχει ήδη καταρρεύσει ηθικά και πολιτισμικά πριν καν την ολική οικονομική καθίζηση, σε μια πατρίδα που είναι απλώς μία παρτίδα πόκερ ή πόκα... στα μυαλά και τα χέρια του αλλοδαπού παγκοσμιοποιημένου και ντόπιου κεφαλαίου, μηδέ των σημερινών κυβερνώντων αποκλειομένων...

Δεν έμαθα ποτέ να παίζω χαρτιά ούτε άλλα τυχερά παίγνια, η θεωρία των παιγνίων μού είναι απεχθής.

Η όρθια στάση μας δεν θα επιδοτήσει ούτε ακροδεξιούς, ούτε ανυπότακτους δήθεν Ισκρες, μύξες
και λοιπές εκκρίσεις.
Η όρθια στάση μας στηρίζει μόνο τη  δική μας σπονδυλική στήλη που ουδέποτε εκάμφθη, ακόμη κι όταν υπήρξαν καιροί χαλεποί.

Μια είναι η εντολή: τα κάνατε χάλια, πιο πολύ δεν γίνεται, σκοτωθείτε τώρα, συνασπιστείτε με τους πολιτικούς σας "αντιπάλους" και τραβάτε στους ακροδεξιούς της δήθεν ΕΕ να σας στραγγαλίσουν πολιτικά, να μας καταβροχθίσουν εμάς ως λαό και χώρα,και φέρτε μας την χειρότερη δυνατή λύση σε βάθος 50 χρόνων.
ΑΛΛΑ ΦΕΡΤΕ ΤΗΝ το συντομότερο δυνατόν, πριν να στραγγαλίσετε με τις αβελτηρίες σας τις ελάχιστες και με κόπο αποκτημένες οικονομίες μας. Δεν πρόκειται για χρήματα απλώς, σιγά, πρόκειται για το ολίγιστο αλλά μέγιστο  κεφάλαιο της αξιοπρέπειάς μας.
Αυτήν δεν την χαρίζουμε, ούτε σ' εσάς ούτε στους προηγούμενους υμών καρεκλοκένταυρους πολιτικάντηδες. Για να εξηγούμεθα και εδωμέσα και για την αυριανή ψήφο.-

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;

Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;

Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;

Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι που 'χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!

Ιωάννης Πολέμης (από το αλφαβητάρι του Δημοτικού, δεκαετία του ’60)

Τι είν΄ η πατρίδα μου;

Η πατρίδα μου’

χωράει στο μισό μόνο γούβωμα

της παλάμης του βουνού.

Ένδοξο παρελθόν,

θαλερό παρόν,

εξασφαλισμένο παγκοσμιοποιημένο μέλλον.

Η πατρίδα μου

είναι τώρα πολλές,

απλώθηκε στον κάμπο.

Κι ήρθαν αλλότριοι

μα δεν ξέρουν να την κατοικήσουν.

Διότι η πατρίδα μου είναι

κείνο το μισοφέγγαρο

στον μυχό του Αργολικού,

μόλις που πιάνει

το μισό γούβωμα

στην παλάμη του βουνού

και καθόλου δεν τηνε νοιάζει

όσα ένδοξα απεργάζονται  γι’ αυτήν.

Θέλει μόνο

ν’ αναπαύεται

στο γούβωμα

της παλάμης του βουνού

και να χαιρετάει την θάλασσά της

πρωϊ-μεσημέρι-βράδυ

(-διότι το απόγευμα «σιγά, η πατρίδα κοιμάται»

και ξυπνάει

με τούρκικο, καστρίτικο βύσσινο και βυσσινάδα-.

-Το βράδυ έχει καρπούζι και κρύο νερό,

σαν τη θάλασσά της-).

AΡ

.