πολλαπλώς

Σήμερα που υπομειδιάσαμε για το σπάσιμο της παντοδυναμίας του νεοσουλτάνου Ερντογάν, σήμερα που κάποιος θυμήθηκε τον Ηλάκο με κοντά παντελονάκια στο Α' Δημοτικό Ναυπλίου και μία από τις έξοχες αναγνώσεις της εκλεκτής κυρίας Τζίνας Πολίτη:

http://avgi-anagnoseis.blogspot.gr/search/label/%CE%91%CF%86%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%202015

http://issuu.com/tvxorissinora/docs/erimichora/7?e=0



“Στο δεντρί της Ιστορίας που το όραμα κι η αναγνώριση
Απογέρνουν, εκεί, στην εγκαρτέρηση, που το μοτέρ της καθημερινότητας λαχανιάζει
Σαν τα μορτάκια που λαχανιάζουν σφυρίζοντας,
Εγώ ο Αθανάσιος, μολονότι αλαφροΐσκιωτος, καρφωμένος, εν τω μέσω απτού ορατού και ονείρου,
Αθωνίτης, του Θεού κασσανδρική φωνή λυκίσια, να δω, να δω, μπορώ,
Στο δεντρί της Ιστορίας, στο δεντρί το μέγα και σκληρό, που του απείρου
Το στριγκλολούλουδο βλασταίνει, σαν αιματορουφήχτρα πίνοντας το στύγειο νερό,
Στα τείχη της πορνικής βασιλεύουσας τον Κωνσταντίνο τον στερνό· φορεί μανδύα και χρυσοκέντητα υποδήματα
Υπαγορεύει στον Φραντζή το Χρονικό της Άλωσης, και καρτερεί μια κρινοδάχτυλη βοσποριώτισσα.
Έξω, στον Κεράτιο, φασκιωμένα μ’ απάθεια σα χάδι
Σήπονται τα μπρίκια στου ανατολίτη τις αχτίδες τις στερνές,
Στοιβαγμένα στο ίλυνο κελί (φωλιά του πόθου μου το βράδυ)
Συναξάρια, θεολογίες, στιχηρά, και δυο τυραγνσιμένες απ’ την παρθένο ερωτικές επιστολές.
Εγώ ο Λάγιος, ποιητής με οικείο μικροαστικό οραματισμό,
Μεταμορφώθηκα κι έπαιξα πάλι τη σκηνή, καλά γνωρίζοντας τι έχει μείνει.”

Ηλίας Λάγιος, Η έρημη γη (απόσπασμα), εκδόσεις Ερατώ, Αθήνα 1996. 

από το μπλογκ του Γιώργου και της Ελένης 

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%9B%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82