κι από τη ζώνη τους αρχίζει το νερό (...) συλλογή: Εδώ 2003, εκδ. Καστανιώτης
(..) Δεν πιστεύω στα κάτοπτρα της πραγματικότητας (…)
Αύριο θα μ' αναζητήσουν
στο ίδιο κορμί και θα με βρουν· οι ανόητοι, που δεν ξέρουν να δουν την αύξηση
στα μάτια μου, θα με βρουν και θα πιστέψουν πως για το χτες το ίδιο
αιχμαλωτισμένη είμαι και σήμερα, οι ανόητοι, που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το
'να ξημέρωμα από τ' άλλο και λένε νά! η ιστορία αντιγράφεται.
Αύριο θα μ'
αναζητήσουν στις ίδιες διαστάσεις όμως εγώ θα 'χω γλιστρήσει ένα χιλιοστό έξω
απ' τον εαυτό μου κι ελεύθερη θ' αναπνέω μέσα του τη μοναδική μου μοναξιά και
θα θλίβομαι χωρίς συνενόχους. Μόνη εγώ. Μαρία Λαϊνά,
"Επέκεινα", Κέδρος 1970 Πηγή: www.lifo.gr
-από τη συλλογή: «Δικό της», 2001,
εκδ. Καστανιώτη:
1
«Καθώς μεγαλώνει/αναχωρεί με
περισσότερη άνεση/Ίσως και κάποια έλξη».
3
«Δεν μπορεί να αποδοθεί σε κανέναν/κι
αυτό το ξέρει άθελά της.
«Ήρθε κοντά του τρέμοντας/ώσπου
φτάνει, φτάνει/κι ας πεθάνει καθένας μόνος του»
5
«Παρέσυρε μαζί της/και τα πουλιά απ’
το χαλί/κι ύστερα βγήκε /χωρίς αγκώνες/χωρίς γόνατα»
-από τη συλλογή: «Μικτή τεχνική»,
2012, εκδ. Πατάκη:
"με γκρι κασκόλ/και κυρτωμένη
μύτη/ψάχνει σκαθάρια/το κίουι τη νύχτα
άτσαλες ρίζες και
κορμοί/τακτοποιήθηκαν λιγάκι/οι θάμνοι παραμέρισαν ενοχλημένοι".
-πλαστικό σε
μοριοσανίδα-
«Η νύχτα αραγμένη στο λιμάνι¨/οι καφετιές πλαγές στην τρίτη θέση/χαζεύουνε απ’
το κατάστρωμα την πόλη".
«η θαλπωρή του γνώριμου φόβου/το σπίρτο μέσα στο σκοτάδι/το γέλιο σε
σακιά και/κασόνια»
«το φανάρι της πρύμνης χοροπηδάει στις σανίδες/το καράβι κλωτσάει το κανάλι/σαν φοράδα».
-λαδοπαστέλ-
«δεν ζω τον εαυτό μου/δεν πεθαίνω».-
© Μαρία Λαϊνά
