έχοντας ζήσει στα Εξάρχεια μέγα μέρος της εν~ήλικης ζωής, έχοντας "ζήσει"το Πολυτεχνείο ως χώρο και ως κτίσμα, με τις αφίσες και τα σπρέυ, με το ξανα-βάψιμο και την πινακιδούλα "please, respect, don' t touch" στο υπέροχο χρώμα της ώχρας που ταιριάζει στα περισσότερα αθηναϊκά κτίσματα (λόγω φωτός, λόγω αττικού φωτός..).. ούτε μήνας δεν πέρασε με τους τοίχους του καθαρούς, για πλείστους λόγους, πλείστοι οι "ασεβείς", έχοντας όμως εκτίμηση -και άποψη- για το "μπογιάτισμα" δημοσίων κτηρίων είμαι από τους λίγους -ως αποδεικνύεται- που αρέσει το σημερινό γκράφιτυ, και μάλιστα πολύ, προσομοίωση της Γερνίκας του Πικάσο:
όσο κι αν στα δικά μου όμματα η Γερνίκα θολώνει προς το kitch...
το σημερινό κτίσμα είναι "μουμιοποιημένο" οι υπηρεσίες του έχουν μεταφερθεί στην Καισαριανή και στην Πειραιώς η Καλών Τεχνών που κάνανε "λαμπόγυαλο" οι γνωστοί άγνωστοι στη δεκαετία του '90 και κλαίγαμε από οργή (δεν το ξέραμε ή παριστάνουμε κάτι άλλο;), ο βρεγμένος τη βροχή γιατί να φοβάται; (λέμε τώρα...)
στο τσέλο, ο Σταύρος "μου"
