ΕΙΠΕΤΕ ΤΩ ΒΑΣΙΛΕΙ ΧΑΜΑΙ ΠΕΣΕ ΔΑΙΔΑΛΟΣ ΑΥΛΑ, ΟΥΚΕΤΙ ΦΟΙΒΟΣ ΕΧΕΙ
ΚΑΛΥΒΗΝ, ΟΥ ΜΑΝΤΙΔΑ ΔΑΦΝΗ, ΟΥ ΠΑΓΑΝ ΛΑΛΕΟΥΣΑΝ. ΑΠΕΣΒΕΤΟ ΚΑΙ ΛΑΛΟΝ ΥΔΩΡ.
CARLOS PELLICER
- Μεξικό,
1897-1977-
Μες τη σιωπή
του σπιτιού, εσύ…
Μες τη σιωπή
του σπιτιού εσύ,
και στη φωνή
μου η παρουσία τού ονόματός σου
φιλημένο
μέσα απ' το σύννεφο της απουσίας
χρυσαφένιο
μήλο της μοναξιάς.
Όλα με θύρες
σφαλιχτές, η ησυχία
να σε
προσμένω είναι ηρωική πρωτοπορία,
καραδοκώντας
τα μιλιούνια των εναγκαλισμών
και το
πανόραμα της τύχης.
' Γω δεν
ξέρω να βαδίζω παρά προς σέ,
απ΄το γλυκό
το μονοπάτι της θωριάς μου πάνω σου
να βάζω τα
χείλια μου δίπλα στις ερωτήσεις μου
- απλό, αιώνιο άνθος των ερωτήσεών μου -
και
να σ΄ακούω έτσι μέσα μου και μ΄αίμα και φωτιά
ν΄αντικρούω,
φωτεινό, το ημίφως...!
Χρυσαφένιο μήλο της μοναξιάς,
σιωπηλή
δαγκωματιά της απουσίας,
λέξη που ταξιδεύει, ντύμα του χειμώνα
που θα κάνει τη γύμνια του λειμώνα.
Εσύ μες τη
σιωπή του σπιτιού.
Εγώ στα
χείλη σου της απουσίας, εδώ τόσο σιμά
που ανάμεσα
στους δυο μας η γύρα των λέξεων
χωνεύεται
στο καλλίτερο που έχει το ποίημα.
Σήμερα που
γύρισες, σωπάσαμε κι οι δυο...
Σήμερα που γύρισες, σωπάσαμε κι οι δυο,
και μόνο οι
αλλοτινές μας σκέψεις
φωτίσαν το
σκοτάδι το γλυκό
να είμαστε
μαζί και τίποτα να μην λέμε.
Μόνο τα
χέρια σφιχτήκαν τόσο
σα να
τσακίζαν το σίδερο της απουσίας.
Αν ένα
σύννεφο εξαφάνιζε τις ζωές μας!
'Ασε στην
καρδιά μου τις νέες φωνές,
την ξεκάθαρη
έφοδο, παρούσα,
της
παρουσίας σου τα τοπία
που εντός
μου κείνται για τον αγέρα της ζωής σου.
©ΑΡ (δημοσιευμένα)
