(για το περιοδικό Ιδεοδρόμιο του Λεωνίδα Χρηστάκη)
Μπίλη Βέμη, Το δένδρο που το φέραν στο μουσείο ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ ΠΟΥ ΤΟ ΦΕΡΑΝ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ (Εκδόσεις ΜΠΙΛΙΕΤΟ, Παιανία, 2003)
Γενναίο δένδρο, συ που κηρύττεις στους ανθρώπους πράξεις υπεράνθρωπες (Henri Michaux)
Το τελευταίο δένδρο, τοποθετημένο σαν έκθεμα στο Μουσείο, ξεσηκώνεται. Κουράστηκε να καθορίζεται ο ρόλος του από τη βούληση και τη ματιά των άλλων. Ανακαλύπτει όμως, πως το βλέμμα τους έχει ήδη αλλοιώσει ακόμη και την εξωτερική του εμφάνιση. Ποιος είναι ο εαυτός του; Στις διαδοχικές του αποκαλύψεις τον καθοδηγεί η πεισματάρα μνήμη ενός βαλσαμωμένου πουλιού.
- Βαρέθηκα να είμαι σύμβολο, είπε το δένδρο,
μέσα στη Βίβλο και τα γραπτά σας…
Θέλω να βγω να περπατήσω
- Πού πας, είπε το βαλσαμωμένο πουλί από την κόχη,
θα σε βαλσαμώσουν!
Σορβόννη, 1977.
ΠΟΙΗΜΑ
Σ' αυτό και στ' άλλο ποίημα
οι επίδεσμοι είναι οι ίδιοι
-------------
ΠΟΥΛΗΣΕ ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ
Πούλησε το μάτι του
πλούτισε
δεν έρχεται πια στις συγκεντρώσεις
-------------------
ΥΠΑΡΧΕΙ
Υπάρχει πάντα μια σκέψη
να είσαι λεύτερος
υπάρχει πάντα η τάση για διακοπές
(...)
υπάρχει πάντα μια γεύση θανάτου
που εξουδετερώνει τον έρωτα.
Συλλογή: "Η σκουριά του Μεγαλέξαντρου"
εκδόσεις Εγνατία/σειρά ΤΡΑΜ/Λογοτεχνία,
1978