Φούγκα…
κοίταγες
μ’
όλα σου τα μάτια
λυτά
κάποτε
λυγίζουμε/
το
χέρι μπλόκαρε,
\τα
ατυχήματα βλέπεις/
λύσεις
δεν είχα
δεν είχα
άσπρο
στο άσπρο
κι
όλα τα μαύρα
κοκκινήσαν
τους
καιρούς-
~σκούρο,
να μην ξεχνιόμαστε ~
κάτι
φεγγάρια
πήραν
ν’ αστράφτουν
στις
αρθρώσεις
ασήμισαν
οι ανάσες
κι
ανέτειλε
ένας
ήλιος
που
τρόμαξε
το
λυκαυγές.
Χέρι-χέρι
να
πέφτουμε
ναι;
σε ιδέα ρομποτικής πτώσης κι άνωσης-
σε ιδέα ρομποτικής πτώσης κι άνωσης-
7 Μαΐου 2014
(αναμορφωμένο –πέρασε
από τις φυλακές Κορυδαλλού-)