ΕΡΗΜΙΤΕΣ
Πολύ
περήφανα πουλιά
αυτά που
ζούνε μόνα
Τα χαίρεται
η σιγαλιά
κι η άγρια ανεμώνα.
Ζούνε σ’
απάτητες κορφές
Κι απ’ τις
πυκνές τις ρούγες,
απλώνουνε
μακρυά-μακρυά
τις
τρίδιπλες φτερούγες.
Δεν την
ψηφάν τη μοναξιά.
Τη νύχτα και
τη μέρα,
έρμα γυρνάνε
στη χιονιά,
έρμα και
στον αγέρα.
Πολύ
περήφανες καρδιές
κι αυτές που
ζούνε μόνες
Μοιάζουν με
τ’ άγρια τα πουλιά,
που
κατοικούν στις ράχες.
Ψυχές
ανεξερεύνητες.
Εκτάσεις
δίχως άκρια.
Πουν ζουν
αγέλαστες χαρές
και λύπες
χωρίς δάκρυα.
Που δε
ζητάνε συντροφιά
στην άχρωμη
χαρά τους.
Και μένουν
έρμες στους καημούς
έρμες στη
συμφορά τους.
Και μένουν
έρμες στους βαρείς
της ζήσης
τους κυκλώνες.
Πολύ
περήφανες καρδιές,
κι αυτές που
ζούνε μόνες!
Συλλογή "Κομπάρσοι", Αθήνα, 1974, εκδ. "Νέα Σκέψη".
