Ψιτ, μεγάλοι...

Μία από τις καλλίτερες συλλογές ever, αν ο Στίγκας έχει εγγραφεί; σαφέστατα, ως outsider, στο πλαίσιο της γόνιμης αντιπαράθεσης, λογοφέραμε κάποια στιγμή με τον γιατρό αλλά, όλα είναι εγεγραμμένα όπου δει. Ένας αξιολογότατος ποιητής που ποίηση ποιεί με όρους αμιγώς εξω-ποιητικούς και για τούτο άκρως ενδιαφέροντες. (Γιατί η ποίηση-ψιτ μεγάλε-δεν είναι αιώρα ρεμβασμών δεν ειν’ το φτερωτό σου κατοικίδιο), για μας, μόνο για τούτο έχει εγγραφεί (αλάθητο το κριτήριο, φευ). Μακριά από "κυκλώματα" και "αγαπούλες", χωρίς ακκισμούς και "δημόσιες σχέσεις", ακολουθεί μοναχική πορεία, αναγνωρίζεται το αποτέλεσμά της ακόμη και από δυσπιστούντες. Καλή συνέχεια, ποιητή.

Γιάννης Στίγκας, Ο δρόμος μέχρι το περίπτερο

2012

 

 

ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ Γ.Σ.

Μονίμως ονειρεύομαι

μια ανηφόρα που θα βγάζει ολόισια στα σπλάχνα σου

να μπαίνω και ν’ αλλάζω τους αλγόριθμους

έτσι που η καρδιά

να ξεκουφαίνει ενδελεχώς την νόηση

Αγχειβατείν – Pallasck

που λέγαν κι παππούδες μου

(πατώντας με τα πόδια τους τον μούστο)

υπονοώντας σκοτεινά

—

Αίμα που’ χει το μέλλον μας

και πως να το χορέψεις

—

 

Δεν έχω φυσικά καμιάν απάντηση

 —

σηκώνω το λοιπόν στους ώμους μου όπως όλοι σας

μ’ εκείνο το παλιό

κουσούρι μου της Άνοιξης

ακόμα δεν ξεμπέρδεψα

κι αφήνω να μου βόσκουν το λαιμό

κάτι σημάδια κόκκινα

δεν είναι φευ από φιλιά

 —

την λένε πνιγμοσύνη τη λεγάμενη

 —

αλλά δεν είναι η ποίηση που βάζει τη θηλιά

 —

αλλά

κλωτσάει το σκαμνί

 —

 *

—

Γιατί η ποίηση

-ψιτ μεγάλε-

δεν είναι αιώρα ρεμβασμών

δεν ειν’ το φτερωτό σου κατοικίδιο

-ψιτ μεγάλε-

Όταν υποδύεσαι το φεγγάρι

να το υποδύεσαι και στη χάση του

-δεν θα στο κάνω πιο λιανά –

Αν το νοείς αυτό

έχει καλώς

αλλιώς

Ε ρε Mαγιακόφσκι που σου χρειάζεται

_

Εδώ

τhe evil eye is working overtime

λυπάμαι που το γράφω αλλά

το φως το καταντήσαμε

την τέλεια -για το τίποτε- κρυψώνα

-Τι άλλο θέλεις να σου πω-

εχθές το βράδυ στο μετρό

αγγίζονταν χιλιάδες σώματα

κι ούτε ένα τσαφ για τα προσχήματα

ούτε ένα τόσο δα ηλεκτρόνιο

κάτι

ν’ ανατριχιάσει τα χαμένα βλέμματα

μήπως και δούμε την Ιθάκη ολόγυμνη

κάτω από τα ταγιέρ

και τα πουκάμισα

Μονίμως ονειρεύομαι

μια ανηφόρα που θα βγάζει ολόισια στα σπλάχνα σου

να μπαίνω και ν’ αλλάζω τους αλγόριθμους

έτσι που η καρδιά

να ξεκουφαίνει ενδελεχώς την νόηση

Αγχειβατείν – Pallasck

που λέγαν κι παππούδες μου

(πατώντας με τα πόδια τους τον μούστο)

υπονοώντας σκοτεινά

—

Αίμα που’ χει το μέλλον μας

και πως να το χορέψεις

—

 

Δεν έχω φυσικά καμιάν απάντηση

 —

σηκώνω το λοιπόν στους ώμους μου όπως όλοι σας

μ’ εκείνο το παλιό

κουσούρι μου της Άνοιξης

ακόμα δεν ξεμπέρδεψα

κι αφήνω να μου βόσκουν το λαιμό

κάτι σημάδια κόκκινα

δεν είναι φευ από φιλιά

 —

την λένε πνιγμοσύνη τη λεγάμενη

 —

αλλά δεν είναι η ποίηση που βάζει τη θηλιά

 —

αλλά

κλωτσάει το σκαμνί

http://youtu.be/Jlw1VWqfrxw