πώς να το κάνουμε; για τα καρναβάλια είμαστε κι ας αφήσουμε το Μουντιάλ στην ησυχία του: http://youtu.be/2jPFQq6l5N0
ένα κομμάτι από την Κλαρίσε Λισπέκτορ "Κοντά στην άγρια καρδιά" εκδ. Τυπωθήτω Δαρδανός 2008,
Όχι, κοίτα να δεις, δεν υφίσταται
η απαρχή του θανάτου μέσα σου! Και σαν
να διέτρεχε βίαια το ίδιο της το κορμί, ψαχουλευτά, ένιωσε να βγαίνει από τα
σωθικά της ένα αεράκι υγείας, ορθάνοιχτο στην ανάσα της…
Δε
μπορούσε, λοιπόν, να πεθάνει, σκέφτηκε αργά-αργά. Μετά ένα λεπτό, η λεπταίσθητη
σκέψη πήρε μια βαθιά ανάσα, θέριεψε, ξανάγινε συμπαγής και μονοκόμματη σαν
τετράγωνο που προσαρμόζεται στα πλαίσιά
του. Χώρος δεν υπήρχε για άλλη παρουσία,για αμφιβολίες. Η καρδιά πάλλουσα με
δύναμη, ήχησε προσεκτικά. Γέλασε δυνατά, γέλιο τρεμάμενο και μες απ’ το
λαρύγγι. Όχι… Μα ήταν τόσο καθαρό… Δεν
θα πέθαινε διότι…διότι δε μπορούσε να σταματήσει. Αυτό είναι, αυτό είναι. Ένα σύντομο όραμα,
κάποιου ηλικιωμένου, ίσως μιας γυναίκας, μια
ανάμειξη αδιευκρίνιστων φυσιογνωμιών σε μία και μοναδική, κουνώντας το
κεφάλι, με άρνηση, γεράζοντας. ‘Όχι,
τους είπε απαλά από το βάθος της νέας αλήθειας, όχι… Οι φυσιογνωμίες σβήστηκαν,
πάντα αυτή ήταν. Το κορμί της δεν είχε χρειαστεί ποτέ κανέναν, ήταν
λεύτερη. Περπάταγε στους δρόμους. ‘Έπινε νερό, είχε διαγράψει το Θεό, τον κόσμο,
τους πάντες. Δεν θα πέθαινε. Τόσο εύκολο.
Άπλωσε τα χέρια δίχως να ξέρει τι να τα κάνει, από τη στιγμή που γνώριζε...
(εννοείται ότι απαγορεύονται αυστηρώς οι αντιγραφές χωρίς έγγραφη άδεια του εκδότη και του λόγου μου ως μεταφράστριας, μην επαναλαμβάνουμε τα αυτονόητα...)
