Δύο ως σήμερα συλλογές, σαν συνέχεια η μία με την άλλην, η μία να εισδύει στις αισθήσεις και τα νοήματα της άλλης, σαφής και διακριτή η πορεία προς τα μπρος της πρόσφατης. Ο Νίκος Ερηνάκης δεν έφθασε απλώς στη λογοτεχνία για να εγγραφεί στον 21ο αιώνα και να παραμείνει. Είναι μία από τις ελπίδες μας στην ποίηση. Επειδή είμαστε άνθρωποι απαιτητικοί, αναμένουμε από τον Ερηνάκη τα βέλτιστα.
Επιλογή δική μου:
από την πρόσφατη:
(...) "Όλα ή τίποτα
Ή
Όλοι ή κανένας
Πενθούμε όσα έφυγαν
Πενθούμε όσα θα 'ρθουν
Αλλά γιορτάζουμε όσα είναι τώρα εδώ
Αυτή είναι η πιο ζεστή μας μέρα
(από την ενότητα: "η μόνη μυθική εποχή είναι το μέλλον",
το μέρος (δύσκολο να το ονοματίσει κανείς απλώς ένα ποίημα): Κογξ Ομ Παξ
θα είχα πολλές άλλες επιλογές, για να μην αναφέρω το σύνολο,
αφήνω τον ίδιο να μιλήσει μέσα από τις δικές του επιλογές:
[Μέχρι
η ελευθερία να μας ικετέψει]
Μακριά από πέπλα
Δεν έχει γωνίες πια η αγάπη μας·
εξημερώθηκε
Ακούς άραγε τη μυρωδιά
Mια ελευθερία πιο ελεύθερη μας αναζητάει
Ένας αντίλαλος
Μόνο πατρίδες υπάρχουν εδώ
Δεν είναι τα πράγματα που πρέπει να
αλλάξουν
αλλά ο χώρος ανάμεσά τους
Μοιχευτήκαμε
Για όσα σχεδόν θα ζήσουμε
Παρεκτραπήκαμε
Προς το μοναδικό νήμα
Μέχρι η ελευθερία να μας ικετέψει
Για όσα σπαθιά δεν κρατήσαμε
Για τη θλίψη του θαύματος
Όπως φιλιούνται οι εχθροί
Όπως αναβλύζουν τα μάτια σου μέσα από ό,τι
αντικρίζω
Ο κόσμος μια μέρα θα διαλυθεί·
Όχι από εμάς αλλά για εμάς
Και υπέροχη όπως είσαι
Άβατη και εφήμερη
Πέφτοντας προς τον ουρανό
Εκείνη τη μέρα μαζί σου θα σμίξω
Δεν είναι παιχνίδι πια
Στέκομαι στον άνεμο
Στους ψιθύρους που ερεθίζουν
Πόσα λουλούδια έγειραν
Χωρίς εσένα θάνατε όλα θα αναβάλλονταν
Τόσες θυσίες για ένα μαζί
Μόνο μέσα από τάφους ξέρεις να έρχεσαι
άνοιξη
Ø
[Το πέμπτο σφυρί]
Το ιερό κρύβεται στο νέο
Η μόνη μυθική εποχή είναι το μέλλον
Διόνυσε, περήφανη ευφυΐα
Χτυπάς το πέμπτο σφυρί
το πιο ανήσυχο
Στο τέλος της λάμψης στην αρχή της ζωής
Λέει ο δυνάμει τυφλός
Στον ήδη τυφλό
Εγώ
που δε γνώριζα τίποτα τη σταμάτησα
Εγώ
με τη σοφία μου μόνο
Σαν τα λόγια μοιράρηδων
Που καλούν κουτσούς δαίμονες
Βίος-Θάνατος-Βίος
Πόσες άνοιξες έχεις βιώσει
107 βήματα
Οργή και μελαγχολία
Αδέσμευτη κοσμογονία
Ένας χρυσός κύκλος
Και μέσα του μια θάλασσα με πολλά ονόματα
Που δεν θα ’πρεπε να ’χει κανένα
Κρύβονται αετός και φίδι
Στα τέσσερα σημεία
Ανήκουν στους Κύριους της Αναπνοής
Και η εμπειρία της ζωής
Απρόσιτη
Επιμένω να κόβω τα μαλλιά μου μόνος·
Κυρίως από ζήλια
Ίσως επειδή δεν έχω βιώσει ακόμα παιδική
ηλικία
Σε κάθε απόπειρα επικοινωνίας
Χάνω λίγο από τον εαυτό μου
Έλα να με δεις κάποια στίγμη
Η έκπληξη θα εμφανιστεί
Δεν υπάρχουν διακοπές εδώ
Χαίρε Dalston
Χαίρε Μεταξουργείο
Ψάχνω μια απάντηση
Που δεν μπορώ να βρω ούτε σε σας
Είμαι ακόμα κρυφά ερωτευμένος
Με όσα γνωρίζω πως δεν συνέβησαν ποτέ
Ένα βλέμμα μόνο
Όταν θα καίγομαι
Θέλω γαλήνια να με κοιτάς καπνίζοντας
Κι ό,τι γεννήσεις μετά από μένα
Ας μην είσαι εσύ που θα το μεγαλώσεις
Μην μου ζητάς λέξεις
Χρειάζομαι αντάλλαγμα σώμα ή ψυχή·
Κυρίως σώμα
Και νιώθω ευτυχισμένος
Επειδή τίποτα δεν έχει ακόμα συμβεί
Μια συμφωνία αναιρέσεων το άγγιγμα σου
Τόση συντροφικότητα στο θάνατο
Μα τόσος εγωισμός στην ανάσταση
Δεν περιμένω να κρυφτείς
Ξέρεις θα έρθουν μέρες που θα ξαπλώνεις
ανέμελα
Μέρες που ό,τι έχουμε να πούμε θα το λέμε
στον ύπνο μας
Με τον τρόπο των πουλιών
Για την ώρα όμως σαν ωκεανοί χωρίζουμε
Απέραντοι ανάμεσα σε ηπείρους
Καταδικασμένοι ποτέ να μην αναμειχθούμε
ξανά
Με μόνη ελπίδα κάποτε τα σύννεφα να σε
βρέξουν πάνω μου
Η λάμψη θα μας συναντήσει
Όπως χορεύεις την κραυγή
Έχουμε υπάρξει μαζί
Κύματα σε θαλασσογραφίες
Έχουμε υπάρξει
Αμήχανες σιωπές μετά από εξεγέρσεις
Έχουμε υπάρξει μαζί
Με λευκά πρόσωπα σε ανάσες που δεν
κατεβαίνουν
Έχουμε υπάρξει
Ερωτευμένοι και με άλλους
Κι αν δεν φύγουμε μαζί
Τουλάχιστον θα ξέρουμε πως κανείς δεν
έμεινε πίσω
Δεν θα γράψω ξανά από απόσταση
Όσα θα ήθελα να σου πω με τα μάτια
Δεν μπορούμε παρά να υπάρξουμε μαζί
Και σε ό,τι είναι έτοιμο να ανθίσει
Μόνο που για την ώρα
Τα φιλιά μας διανύουν μια παράξενη περίοδο της ζωής μας
[ανάμεσα
σε όσα πέφτει η σκιά]
Όσα έχουμε υποφέρει
Τα υποφέραμε μετά την ύπνωση
Στον πόνο των συνεχόμενων ορίων
Εκεί που δεν υπάρχουν νύχια στους τοίχους
Δεν υπάρχουν κανόνες
Τους έχουμε καταργήσει όλους
Και όσα χάσαμε στην αναμονή
Τα ακούμε τώρα σε μια γλώσσα που δεν λέει
να αρθρωθεί
Χαϊδεύουμε ήδη το γρασίδι που θα φυτρώνει
Πάνω από εμάς και τις πολιτείες μας
Ξεστράτισαν οι ενοχές μας
Και οι τύψεις έχουν πάρει πλέον το μέρος
μας
Γνωρίζουμε πού κρύβεται η σκιά της θάλασσας
Και είπαμε
Νερό ας γίνουμε
Νερό χωρίς μνήμη
Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά
Απαγορευμένα παιχνίδια
Όπως το σκοτάδι σε φωτεινές εποχές
Τα χαλάσαμε τα βλέμματά μας
Τα χαρίσαμε τα πιο όμορφα απογεύματά μας
Με τις μισοφορεμένες μάσκες που
γνωριστήκαμε
Δεν έχει πιο μακριά από εδώ
Φταίει το λέρωμα της άμμου
Και η δυσκολία των κυμάτων
Αναμένουμε το πέρασμα στην ύλη
Με περίεργα αρώματα
Συντρόφευσέ μας τώρα φωτιά
Αναζητούμε τη μέρα
Ονομάζοντας το πιθανό
Και απαντώντας στο απίθανο
Είναι το πάθος της άρνησης
Στην απληστία της πτήσης
Τάξη και κραδασμοί
Στην κυμαινόμενη ιεραρχία τους
Στην κοιλάδα του κενού
Ζώντας τη μνήμη μες στο χρόνο
Συναντηθήκαμε σε μια παραλογή του παράλογου
Με όποιον είναι στον κόσμο
Μα όχι αυτού του κόσμου
Γυρεύουμε ακόμα το θεό
Που σκοντάφτει στα πόδια μας
Ξένοι της μνήμης
Πρόσωπα που κατοικούν μέσα σου
Και ποτέ δεν γνώρισες
Φέρνουμε τις ευχές του πάθους
Όπως μυρίζουν τα νυχτολούλουδα τις νύχτες
του Σεπτέμβρη
Η ζέστη μας κάλεσε στη δροσιά
Κι εμείς την αγνοήσαμε
Συντρόφευσέ μας τώρα φωτιά
Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά.-
δεν
υπάρχουν αστέρια στις πόλεις
η μνήμη νεκρό όρνιο μπροστά στο μέλλον
είμαι πολύ εγωιστής για να χαρίζω
φωτιές σε καταρράκτες
όχι, δεν υπάρχουν αστέρια στις πόλεις
κι εσύ είσαι πολύ μικρή για να με κοιτάς
έτσι
λέω να εξαϋλωθώ σε όνειρο
μου θυμίζεις ό,τι δεν είμαι
ο χρόνος πρέπει να γίνει σύμμαχος
μα παραμένει εχθρός
λέω
να εξαϋλωθώ σε όνειρο
άμα ακόμα πονάς είναι γιατί
μοιάζεις μικρή
και θυμίζεις αγάπη
μας περιμένει όμως ο ωκεανός σου
πάμε μαζί
κι ας γκρεμιζόμαστε σε κάθε ηλιοβασίλεμα
το μόνο που ζηλεύω από τους θεούς
είναι ο τρόπος που πεθαίνουν
αφήνουν πάντα το κοινό τους
καταγοητευμένο
κι
αν η σκιά μου μιλούσε
κι αν η σκιά μου μιλούσε
ίσως μου ζήταγε συγνώμη
που μες τα πόδια μου γυροφέρνει
τη δύναμη του ήλιου
και πώς να την ανεχτώ έτσι υποτακτική
που τυφλά ακολουθεί
μια ομορφιά που καίει
αντί επαναστατημένη να χορεύει
γύρω μου
με ένστικτο και πάθος
το
χάος μέσα μας
το Εγώ και το Αυτό τελικώς ταυτίζονται
προκαλώντας το χάος μέσα μας
όλα είναι όλα
και όλοι είναι όλοι
αλλά ο καθένας μας ξεχωριστά
είναι μόνος του
ποια είναι μεγαλύτερη δίψα,
της ύπαρξης ή της ανυπαρξίας;
είδα
τον θεό,
του μίλησα, τον άγγιξα
αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει
η λύση βρίσκεται στη μεταφυσική
νιώθω κάπως άβολα με το παρόν
πρέπει να κοιτάζομαι πιο συχνά στον
καθρέφτη
προς
κάθε είδους υπηρέτη
δεν υπάρχει πραγματικότητα μέσα στην
πραγματικότητα
παρά μόνο παραίσθηση
όλα έγκεινται στην τέχνη της αφαίρεσης
οδηγούμαστε στην παράνοια
μα η παράνοια είναι η μόνη δόση αρχαιότητας
που έχει απομείνει μέσα μας
υπηρέτες της ζωής: ακούστε!
η αθανασία είναι μορφή ευθανασίας
οτιδήποτε πραγματικό είναι παραλλαγή
μιας
ανώτερης
φαντασίας
λάθος
ουρανός
κάθε που πεθαίνει ο ήλιος
κρύβεται
μην και φανεί αδύναμος
μην και αλλαξοπιστήσουμε
είναι που γνωρίζει πως όλα θα υποχωρήσουν
αργά, φτηνά, σχεδόν εξευτελιστικά
με έναν τρόπο ανούσιο
τόσο που θα μας αφήσει αδιάφορους
η σύνδεση μας με το μάταιο
η έκσταση προκαλεί θόρυβο μα ποτέ φασαρία
πολύ αργά.
όλα είναι μια ακαταστασία.
το χάλασμα σου είναι
από τα πιο όμορφα χαλάσματα που έχω δει
θάνατος
μέσα στους θανάτους σημαίνει ζωή
πριν από αυτό ήταν νύχτα
και πριν από τη νύχτα ήταν πάλι νύχτα
εμείς όμως στήναμε από πάντα το χορό του
ήλιου
μέχρι που φτάσαμε να λάμπουμε τόσο
ώστε να μην μας βλέπετε πια
ο ήλιος μας θεράπευσε
μα νιώθουμε οικεία μόνο στο σκοτάδι
νομίζετε πως είμαστε αφημένοι στο τίποτα
μα σας φωνάζουμε πως η ασχήμια είναι η νέα
ομορφιά
κι όταν η ζωή θυμίζει θάνατο
να θυμάστε πως
θάνατος μέσα στους θανάτους σημαίνει ζωή
σύντομα
όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου
ο καθένας αναζητά έναν τρόπο
να ξαναγεννηθεί στη ζωή
κι ας κυνηγάμε φεγγάρια
κι ας χάνουμε σε κάθε στιγμή
στο σύνολο πάντα νικάμε
όλοι εμείς εδώ λοιπόν
κλαίγοντας, ξεσπάμε σε γέλια
το παιχνίδι θα χαθεί μόνο όταν
οι εραστές θα γοητεύονται από την ανία
μένει μονάχα να ενώσουμε τα αστέρια μας
και θα γίνουμε αστραπές
σύντομα όλα θα καίγονται
και θα φωτίζουν τα μάτια σου
η επόμενη επανάσταση
θα είναι επανάσταση ομορφιάς.
η
σκόνη, σκόνη δεν γίνεται
τα
όνειρα του καλοκαιριού δεν μετράνε
έντασηΕΝΤΑΣΗ έντασηΕΝΤΑΣΗ έντασηΕΝΤΑΣΗ
έντασηΕΝΤΑΣΗ
όταν
έχω τον ήλιο πίσω μου
φοβάμαι
μην με παρενοχλήσει
αυτό
δεν συμβαίνει με το φεγγάρι
το
ατομικό είναι εικονική πραγματικότητα
η
συλλογικότητα το εφηύρε
ο
παράδεισος και η κόλαση κρύβονται κάτω από μία πέτρα
έτσι,
χωρίς αιτία
δεν
υπάρχει αλήθεια για κάθε ψέμα
κι
αυτό σημαίνει πως υπάρχουν ψέματα που είναι αλήθεια.
*Με τους φίλους του, έχουν συμπήξει σύλλογο μετα- νεανίων ποιητικο-ροκάδων:
