Κάποιος (δύσκολα θα σκεφτόμουν κάποια), από το υπερπέραν ίσως, έχει πάθει κόλλημα με την συγκεκριμένη ποιήτρια, με τις δικές μου μεταφράσεις και, πάνω και πρώτα απ' όλα, με το συγκεκριμένο ποίημα.
Μπορεί να το αφαιρεί καθημερινά, θα επαναεμφανίζεται καθημερινά. Θα παίξουμε, ως φαίνεται, τους συνδιαχειριστές ιστολογίου ερήμην μου, υπάρχουν, εντούτοις, ικανά όπλα...
Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ξαφνικά, εδώ και κάποιον καιρό, ποιός και για ποιόν βαθύτερο λόγο τα βάζει με αυτό το ιστολόγιο που δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ας πούμε, του λόγου μου δεν εμφανίζομαι ιδιαίτερα και γενικώς δεν ενοχλούμε (ή ενοχλούμε και δεν έχει γίνει κατανοητό?)? ανάμεσα στα χιλιάδες ιστολόγια που υπάρχουν σ' αυτή, τουλάχιστον, τη χώρα.
Δεν είμαι δικομανής και διαθέτω σπάνι χρόνου, αλλά υπάρχουν και όρια, όσοι υπερβαίνουν τα εσκαμμένα θα υποστούν και τις νομικές -μεταξύ άλλων, μην επαναλαμβανόμαστε- συνέπειες.
Προσώρας, η σελίδα της Πισαρνίκ κατεβαίνει. Μπορεί να χακαριστεί άνετα, υπάρχει αρχείο.
Το έχω ξαναπεί: είναι μάταιο να τα βάζει κανείς μαζί μου εν αδίκω. Στο τέλος θα το παίξουμε
"ο άνθρωπος που γελά". Πιστεύω ότι αυτή τη φορά έγινα πλήρως κατανοητή, από όσο λέγεται, αρθρώνω σε κατανοητά ελληνικά και οι ξένες γλώσσες περιττεύουν.
ΑΛΕΧΑΝΤΡΑ ΠΙΣΑΡΝΙΚ
Κόρη
τ’ ανέμου
Από τη
συλλογή «Όλα τα ποιήματα», 2003
Ήρθαν.
Κατακυριεύουν
το αίμα.
Μυρίζουν
φτερά,
ελλείψεις,
θρήνο.
Μα εσύ
τροφοδοτείς το φόβο
και τη
μοναξιά
σαν δυο
μικρά ζώα
χαμένα στην
έρημο.
Ήρθαν
για να
πυρπολήσουν την ηλικία τ’ ονείρου.
Ένα αντίο
είν’ η ζωή σου.
Αλλ' εσύ
αγκαλιάζεσαι
σαν φίδι
τρελαμένο για κίνηση
που
βρίσκεται μονάχα μέσα του
γιατί δεν
υπάρχει κανένας.
Εσύ κλαις
κάτω απ’ τον θρήνο,
ανοίγεις το
μπαούλο των επιθυμιών σου
κι είσαι
πιο πλούσια κι απ’ τη νύχτα.
Μα κάνει
τόση μοναξιά
που οι
λέξεις αυτοκτονούν.
(Η Πισαρνίκ επιζητεί διάθεση ψυχής για να γίνει κατανοητή-αν
μπορεί ποτέ να γίνει κατανοητή).
* κάνει, όχι "έχει" κλπ, "κάνει"...
