Παρουσίαση
Η μαρτυρία τούτη γράφτηκε το 1968 στις διαδρομές του τραίνου Παρίσι -
Στρασβούργο. Γράφτηκε ανάμεσα στις καταθέσεις - ανακρίσεις των νομομαθών της
Επιτροπής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης. Γράφτηκε
ανάμεσα σε συνεντεύξεις των ξένων εφημερίδων και τηλεοράσεων, που κείνο τον
καιρό τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα κάλυπταν τις στήλες τους και τα
προγράμματά τους. . . Γράφτηκε για ν' απαντήσει στον αμερικάνο ανταποκριτή του
"New York Times" γιατί, περνώντας μια τέτοια διαδικασία, το μόνο
γιατρό που δεν χρειάζεται κανείς είναι ψυχίατρος! Γράφτηκε γιατί το πλαστό μου
διαβατήριο, οι πεδιάδες της Αλσατίας δε μ' έπειθαν ότι είχα φύγει από την
Ελλάδα, από τη φυλακή, από την Ασφάλεια. Γιατί όντως οι νομομαθείς της Ευρώπης
είχαν δίκιο να δυσπιστούν. Όταν δεν μπορείς να μεταφράσεις τη λέξη ταράτσα και
απομόνωση σε άλλη γλώσσα δεν υπάρχει Ρrima Facie απόδειξη. . . (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)
κ
Έτσι θέλω να θυμάμαι την Κίττυ, κόντευε τα 80 (ε, αφού εμείς κοντεύουμε τα 60, τι να πει κανείς για τις ζωές που ζήσαμε και δενν ζήσαμε...)!!
Α, είχε κι ένναν "άχρηστο" αδερφό, τον Μάκη Αρσένη, ευτυχώς, δεν ζει η δόνια μητέρα τους κυρία Αμαλία, ευτυχώς).
Το βιβλιαράκι της ήταν σημείο αναφοράς για τη Χούντα και τα πρώτα μας νιάτα.
Κι ύστερα, συνυτπάρξαμε στο ΚΚΕ εσωτ., για άλλα χρόνια
Στο καλό σου, βρε Κίττυ. Καλοτάξιδη κει που πας...
