NOCTURNO DEL MAR AMOR
ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΑΓΑΠΗ
|
Volver a decir ¡el mar! Να πω ξανά, η θάλασσα!
Να πω ξανά
lo que no puedo cantar αυτό που δε μπορώ να ψάλλω sin el corazón partir. χωρίς η ψυχή μου να μου βγει. Lo que con sólo pensar Αυτό που με μόνη τη σκέψη la dulce lengua salé τη γλυκιά γλώσσα αρμύρισα y al callar και με τη σιωπή cárcel de espumas sellé. φυλακή από αφρούς σφράγισα. Noche de naves ancló Νυχτιά με πλοία άραξε y en mi corazón caí. και μες στην καρδιά μου έπεσα. Lo que desapareció, Αυτό που εξαφανίστηκε ya está aquí. είναι ήδη εδώ. Vivía un reflejo verde Ζούσα μιαν αντανάκλαση πράσινη que enrollaba el agua oscura. που τύλιγε το σκοτεινό νερό. Yo sé que el amor se pierde Ξέρω πως η αγάπη χάνεται junto a la noche más pura. μαζί με την απόλυτη νύχτα. ¡Ay de mí vida! Αχ η ζωή μου! Puesta a lo largo del mar Απλωμένη κατά μήκος της θάλασσας sólo le queda mirar της απομένει μόνο να δει un paisaje con herida. ένα τοπίο με πληγή.
Media noche fue en el cielo Μεσάνυχτα στον ουρανό
que una nube fue a traer. που ένα σύννεφο πήγε να φέρει.Pérdida de todo vuelo, Χαμός κάθε πετάγματος, tiempo sangrado al correr. ματωμένος χρόνος τρέχοντας. En sombrías sonajeras Σε δροσερά παιχνίδια κρεμαστά
El agua su aire mojó το νερό τον αέρα του έβρεξε
y oleajes desenrolló και κυματισμούς ξεδίπλωσε ronca de angustias postreras. βραχνό από αγωνίες έσχατες. Toda la noche a los cielos Ολονυχτίς στους ουρανούς mi corazón fui a llevar την καρδιά μου πάσχιζα να πάω por destruir un estelar για να καταστρέψω έναν αστερισμό horario de desconsuelos. ωράριο της υπέρτατης θλίψης. Entre los dos viva muerte Ανάμεσα στους δυο μας ζωντανός θάνατος
secamente retoñó ψυχρά ξαναβλάστησε
y la luna la enyesó κι η σελήνη τον σοβάτισε con calmas de mala suerte. με τη νηνεμία της κακοτυχίας. ¡Voces inútiles siempre! Ανώφελες φωνές πάντα! Cuanto en el alma tajé Όσα στην ψυχή χάραξα pudrió la noche septiembre σάπισε η σεπτεμβριάτικη νυχτιά como quien rompe un quinqué. σαν όταν σπάει κάποιος μια λάμπα θυέλλης. Tu perfil en el espacio Το προφίλ σου στο χώρο pájaros sonidos daba ήχους από πουλιά έβγαζε y el dolor de lo que acaba κι ο πόνος από κείνο που τελειώνει puso el mar en tiempo lacio. έβαλε τη θάλασσα σε χρόνο γραμμικό. Toda la noche la cita Όλη τη νύχτα η συνάντηση fue munendo de amargura. πνιγόταν στην πικρία Llorar era una llanura Το κλάμα γίνηκε πεδιάδα desde una tarde infinita. από ένα βράδυ χωρίς τελεία.
Casi un año, y el puñal ‘Ενας χρόνος σχεδόν
και το στιλέτο
intocable y solitario άγγιχτο και μοναχικό gotea el aniversario σταλάζει την επέτειο con silencioso caudal. με σιωπηλή αφθονία. Bella columna sonora, Ωραία στήλη ηχηρή tu caída partió en dos η πτώση σου χώρισε στα δυο la gloria de un semidiós τη λαμπροσύνη ενός ημίθεου retocada por la aurora. αναστημένη απ’ την αυγή. Volver a decir: ¡el mar! Να πω ξανά: Η θάλασσα! Volver a decir Να πω ξανά lo que no puedo cantar αυτό που δε μπορώ να ψάλλω sin el corazón partir. χωρίς η ψυχή μου να μου βγει. Junio trajo tu recuerdo, Ο Ιούνης έφερε τη θύμησή σου, sin querer. άθελά του.
Así gano lo que pierdo Έτσι κερδίζω αυτό
που χάνω
moviendo mi oscurecer. αναδεύοντας τη σκοτεινιά
μου.
Junio y el mar tropical Ο Ιούνης
κι η τροπική θάλασσα
descendido a oscuridades, βυθισμένη στα έγκατα, soledad de soledades μοναξιά της μοναξιάς todo el olvido naval. όλη η ναυτική λησμονιά. Abro el cielo y cuelgo estrellas. Τους ουρανούς ανοίγω κι άστρα κρεμάω. Y aguas con luces remotas Και νερά με φώτα μακρινά esclarecen mis derrotas φωτίζουν τις σκοτεινές μου ήττες moradas sobre sus huellas. πάνω στα ίχνη τους. Puse en sus manos el mar Στα χέρια τους απόθεσα τη θάλασσα y del azul rebosante κι από το άπλετο μπλε todo un día declinante μια ολόκληρη μέρα στο γέρμα της quisiste desembarcar. θέλησες να ξεφορτώσεις. Pensar en ti será siempre Η σκέψη σου θα είναι πάντα
la dicha de haber vivido η τύχη να έχω ζήσει
cerca de ti, tan herido σιμά σου, τόσο πληγωμένος una noche de septiembre. μια νυχτιά του Σεπτέμβρη. Dije al mar: tu sangre es mía. Eίπα της θάλασσας: το αίμα σου είναι δικό μου. ¡Cuánta amargura en el canto! Πόση πικρία στο τραγούδι! (Si fuera por lo que canto, (Αν μετρούσαμε αυτό που ψάλλω todo el mar me ceñiría.) όλη η θάλασσα θα μ’ έζωνε). Surge una nube, y la nave Νά σου ένα σύννεφο, και το πλοίο sobrenada; silenciosa, επιπλέει’ σιωπηλό, se distribuye la rosa διαμοιράζει το ρόδο de los vientos en que cabe. των ανέμων όπου χωρεί. ¡Ay de mí, ay de la mar Ax! εγώ, αχ η θάλασσα! que saló en el horizonte που αρμύρισε στον ορίζοντα la esperanza de algún monte την ελπίδα κάποιου όρους
donde lo azul encontrar! όπου το μπλε συναντά!
Porque lo azul de la mar Διότι το μπλε της θάλασσας es la distancia del cielo, είναι η απόσταση απ’ τον ουρανό, la entonación de un pañuelo η αρμονία ενός μαντηλιού que se ha dejado llorar. που αφέθηκε στο κλάμα. Y lo azul en lejanía Και το μακρυσμένο μπλε monte montaña será λόφος όρος θα γενεί soledad de poesía, μοναξιά της ποίησης, donde la noche vendría όπου η νύχτα θε ναρθεί sin sombra de lo que está. δίχως σκιά γι’ αυτό που είναι. Digo —y aquí me despido— Λέω –και εδώ σας χαιρετώ- con sonoridad ligera, με ηχηρότητα απαλή, que esta voz que nunca cuido ότι η φωνή αυτή που ποτέ δεν φροντίζω —nomeolvides, no me olvido— -μη με λησμόνει, δεν λησμονώ- cruce cada primavera την κάθε άνοιξη περνά siempre fiel a lo que ha sido. πάντα πιστή σ’ αυτό που υπήρξε. Con sonoridad ligera, Με ηχηρότητα απαλή, siempre fiel a lo que ha sido. πάντα πιστή σ’ αυτό που υπήρξε.
1944
Carlos Pellicer: Από τη συλλογή «Υποτέλειες» (Subordinaciones), 1949
Trad. ©AR
Δημοσιευμένο
|