Υπάρχουν άνθρωποι που πέθαναν νέοι και τους θυμούνται οι φίλοι τους και γνωστοί τους. Ξάφνου (ή και λίγο-λίγο, πες ο ένας-πες ο άλλος) γίνονται μύθος.
Μία τέτοια περίπτωση είναι του νωρίς θανόντος φίλου Χρήστου Βακαλόπουλου. Τους τελευταίους καιρούς τον θυμηθήκαν πολλοί (αυτό είναι καλό-ο άνθρωπος άξιζε πάρα πολλά) και το στιμόνι του χρόνου του έπλεξε μύθο.
Σύντασσομαι, εν μέρει, με την άποψη που ακολουθεί, ερήμην του υποστηρικτή της.
http://bibliotheque.gr/?p=15208
Hadjidakis-Fleury Dadonaki: I love you - Σ' αγαπώ
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου Να μυρίζω από σέν...
-
όλοι μολογάνε πως ήσουν το καλλίτερο παιδί και διακεκριμμένο μέλος απ' όσους χώρους κι αν πέρασες. Για μέναν, ιδανική συνοδοιπόρος, στ...
-
https://www.argolikeseidhseis.gr/2023/01/blog-post_213.html https://www.argolikeseidhseis.gr/2023/01/blog-post_469.html Γιάννης Δουλιγέρης...
-
JAN SKÁCEL ΜΠΟΡΑ Θά ’ναι αλλιώς και μην το ρωτάς καθόλου σαν βελανιδιές στης λίμνης το βυθό βουλιαγμένες στο αμίλητο κενό θα σ...