Για τον Γιώργη Καραβασίλη
της ποιήτριας Γλυκερίας Μπασδέκη αυτοδικαίως
Χάσκει ένα χαμόγελο
ασημί
μες στη ρωγμή σου.
ποταμίσια;
θαλασσινή;;,
Μία, όμως…
Λεμονανθοί
γυρίσανε
τα μέσα έξω
σ’ένα ποτήρι
εφηβικού
φρουτ-πάντς
πριν
στον {Φλοίσβο] \με τσαντάκι κρεμ/
ύστερα
στο Σούνιο
του πέμπτου βαλς
στην αγκαλιά
ενός πατέρα
gentle με τους έξω
στη θλίψη
μιάς άδειας βίλλας
κατοικημένης
από
την beat του ’70.
Όταν συνάντησα
τον Καραβασίλη
είχαν χλωμιάσει
όλα
Το Φλοράλ
δεν ήταν πια
το ζαχαροπλαστείο
με την καλλίτερη γρανίτα φράουλα
-εκτός Ζώναρ’ς, εκτός Ζώναρ’ς;-
Ο Άσημος
είχε καταντήσει
διάσημος διάττων
το « Ἑδώδιμα αποικιακά»
του κυρίου Κώστα
έγινε το πρώτο Πλαίσιο
-έκανε τιμές γειτονικές-
Ο κυρ Μήτσος
αποτραβιότανε
είχε πει μαγκωμένα «συλλυπητήρια»
όταν γυρίσαμε
από οικεία κουφώματα
Οι αλητείες του Κάββουρα
θεωρούνται πια
“cult”
κι εμείς ξερνάγαμε
στο αγαλματάκι
πριν φυλλορροήσει
το Τσάφ…
Τα υπόλοιπα
γίνανε
γάμος fake
με μεξικάνικη
άσπρη δαντέλλα//
δυο άλικα
στο μπράτσο
του πατέρα
και χιλιάδες γέλια
στη σκηνή\
στην Περίσσα.
Ο Ροζέ γέραζε
ο Μπρελ γκρίνιαζε
chez ces gens –là, Monsieur, on pense pas, Monsieur, on pense pas…
έκοψα
τους ξανθωπούς μου βοστρύχους
ά λα γκαρσόν,
βάλαμε
ασορτί
ριγέ φόρμες
για να φρικιάσει
ο
3ος πολιτικός γάμος
στην Κοτζιά.
΄Υστερα πήραμε άλλους δρόμους
Κάποτε,
στη Σούγια,
είδα το μουστάκι του μπαμπά/
τώρα θυμήθηκα
την τελευταία βόλτα
στους λεμονανθούς
στ’ άνθια της νερατζιάς
στον δρόμο
του μόνου σπιτιού
που αναγνωρίζω
δικό μου
ως
την απαλή
απόθεση στάχτης.
Να που τα ενύπνια
δεν ζουν πουθενά
φίλε μου Γιώργη,
Τι βότκες και τι κρασιά
τι τσιγάρα κρεμασμένα\
σε στόμα παιδικό
ποιος ξεπουλήθηκε
και πού???
Να περιμένεις
\πριν να ηχήσουν-
/τα ταμ-ταμ\
Εξάλλου
,
Το ξέρουμε,
,
μια διαδρομή
δρόμος
είναι
ο Κέρουακ
Οι κακολογίες σας
,
θα
μας θάψουν
\Ευτυχώς!!!/????
Ιούνιος 2012
Άσημος
